k.jankhana

เสียงคลื่นซัดกระทบฝั่งยังคงก้องอยู่ไกลๆ แต่ภายในห้องนอนที่มีเพียงไฟหัวเตียงส่องแสงสลัว บรรยากาศกลับร้อนผ่าวยิ่งกว่าแสงอาทิตย์ยามกลางวัน เมธาวินเอนตัวพิงหัวเตียง สวมเสื้อเชิ้ตสีขาวที่ปลดกระดุมออกเกือบครึ่ง เผยแผงอกแน่นที่ไล้เงาแสงได้อย่างเย้ายวน ณิชาภัทรยืนอยู่ตรงประตู ใบหน้าแดงจัดเมื่อดวงตาของเขาจับจ้องมาไม่วาง “อาจารย์…” เขาเอ่ยเสียงเบา “เธอเห็นรูปแล้วใช่ไหม” เมธาวินถามเสียงต่ำ แผ่วเหมือนลมหายใจ แต่เต็มไปด้วยแรงอารมณ์ที่ไม่อาจซ่อน ณิชาภัทรพยักหน้า ก่อนก้าวเข้ามาใกล้จนแทบได้ยินเสียงลมหายใจของเขา “แล้วเธอรู้สึกยังไง” เขาถามอีกครั้ง คราวนี้มือเอื้อมมาลูบไล้แก้มณิชาภัทรเบาๆ ปลายนิ้วอุ่นร้อนจนน่าขนลุก “ใจเต้นแรง... และร้อนแปลกๆ” ณิชาภัทรสารภาพเสียงสั่น เขายิ้มนิดเดียว ก่อนจะเอ่ยอย่างช้าๆ “ฉันก็เหมือนกัน” ณิชาภัทรคุกเข่าลงตรงหน้าขาเขา หัวใจเต้นโครมครามขณะมือวางลงบนต้นขาแน่นตึงของอาจารย์เมธาวิน ใบหน้าเขาแดงจัดเมื่อต้องเงยขึ้นสบตาอาจารย์เมธาวินใกล้ๆ “แน่ใจนะ... ว่าอยากช่วยฉัน” เขาถามอีกครั้ง คราวนี้แฝงความทุ้มต่ำปนเจ้าเล่ห์ในน้ำเสียง “ถ้าไม่แน่ใจ ผมคงไม่มา” คำตอบของณิชาภัทรทำให้ส...