อาจารย์ครับจีบได้ไหม
เสียงคลื่นซัดกระทบฝั่งยังคงก้องอยู่ไกลๆ แต่ภายในห้องนอนที่มีเพียงไฟหัวเตียงส่องแสงสลัว บรรยากาศกลับร้อนผ่าวยิ่งกว่าแสงอาทิตย์ยามกลางวัน
เมธาวินเอนตัวพิงหัวเตียง สวมเสื้อเชิ้ตสีขาวที่ปลดกระดุมออกเกือบครึ่ง เผยแผงอกแน่นที่ไล้เงาแสงได้อย่างเย้ายวน
ณิชาภัทรยืนอยู่ตรงประตู ใบหน้าแดงจัดเมื่อดวงตาของเขาจับจ้องมาไม่วาง
“อาจารย์…” เขาเอ่ยเสียงเบา
“เธอเห็นรูปแล้วใช่ไหม” เมธาวินถามเสียงต่ำ แผ่วเหมือนลมหายใจ แต่เต็มไปด้วยแรงอารมณ์ที่ไม่อาจซ่อน
ณิชาภัทรพยักหน้า ก่อนก้าวเข้ามาใกล้จนแทบได้ยินเสียงลมหายใจของเขา
“แล้วเธอรู้สึกยังไง” เขาถามอีกครั้ง คราวนี้มือเอื้อมมาลูบไล้แก้มณิชาภัทรเบาๆ ปลายนิ้วอุ่นร้อนจนน่าขนลุก
“ใจเต้นแรง... และร้อนแปลกๆ” ณิชาภัทรสารภาพเสียงสั่น
เขายิ้มนิดเดียว ก่อนจะเอ่ยอย่างช้าๆ “ฉันก็เหมือนกัน”
ณิชาภัทรคุกเข่าลงตรงหน้าขาเขา หัวใจเต้นโครมครามขณะมือวางลงบนต้นขาแน่นตึงของอาจารย์เมธาวิน ใบหน้าเขาแดงจัดเมื่อต้องเงยขึ้นสบตาอาจารย์เมธาวินใกล้ๆ
“แน่ใจนะ... ว่าอยากช่วยฉัน” เขาถามอีกครั้ง คราวนี้แฝงความทุ้มต่ำปนเจ้าเล่ห์ในน้ำเสียง
“ถ้าไม่แน่ใจ ผมคงไม่มา”
คำตอบของณิชาภัทรทำให้สายตาเขาวาววับ
มือหนาของอาจารย์เมธาวินวางลงบนท้ายทอยเธอ ดึงให้ใบหน้าเธอซบกับหน้าท้องของเขา อุณหภูมิที่ผิวสัมผัสกันทำให้ทั้งคู่ตัวสั่นไปพร้อมกัน
“ดีมาก… เพราะคืนนี้ ฉันจะไม่ปล่อยเธอกลับไปง่ายๆ” เขากระซิบชิดขมับ ริมฝีปากแตะไล้เบาๆ
ณิชาภัทรหลับตาลง ปล่อยให้สัมผัสของเขาไล้ไปตามผิวกาย และหัวใจที่เต้นแรงจนแทบจะระเบิด
ค่ำคืนนั้น... เสียงคลื่นไม่ใช่สิ่งเดียวที่กระเพื่อมอยู่ในห้อง
ผ่านไปไม่นาน ทั้งคู่ก็อยู่ในสภาพเปลือยเปล่า ร่างของอาจารย์เมธาวินที่เปลือยอยู่ตรงหน้าเขา พร้อมกับแก่นกายขนาดใหญ่ที่ชี้โด่อยู่ตรงหน้า ทำณิชาภัทรกลืนน้ำลายลงคอ ฝ่ามือที่วางบนต้นขาเขาสั่นไหวเล็กน้อย เขารู้ตัวดีว่ากำลังจะถลำลึกไปในโลกที่ไม่เคยแตะมาก่อน โลกที่มีแค่เขากับกับอาจารย์เมธาวิน กับไฟปรารถนาที่ไม่มีอะไรยับยั้งได้อีก
เมธาวินใช้ปลายนิ้วไล้ผ่านขมับของณิชาภัทร ลูบเบาๆ ตามแนวกรามจนถึงปลายคาง ก่อนจะบีบมันเบาๆ แล้วกระซิบเสียงพร่า
“เธอรู้ไหม... ฉันฝันถึงแบบนี้มาหลายคืนแล้ว ฝันว่าเธออยู่ตรงนี้ ตรงหน้า... มองฉันด้วยสายตาแบบนี้”
ณิชาภัทรหายใจถี่ขึ้นเมื่อเขาก้มลงจนใบหน้าของเราห่างกันไม่ถึงคืบ ลมหายใจอุ่นๆ ของเขาปะทะใบหน้าผมทุกจังหวะ
“แล้ว…อาจารย์อยากให้ผมทำอะไร” ผมเอ่ยถามเสียงแผ่ว ริมฝีปากแทบขยับไม่ออก
“อย่าถามว่าฉันให้ทำอะไร ” เขาแค่นเสียงเบาๆ “ เราทั้งคู่อยู่ในสภาพที่ไร้เสื้อผ้าแบบนี้ เธอคิดว่าฉันจะให้เธอทำอะไรล่ะ ”
เมื่อได้ยินประโยคนั้นณิชาภัทรเม้มปากแน่น ใจเต้นไม่เป็นจังหวะ
“…อาจารย์..”
ทันทีที่เสียงของณิชาภัทรหลุดจากริมฝีปาก เขาก็ก้มลงประกบริมฝีปากของณิชาภัทรอย่างแนบแน่น ร้อนแรง แต่แฝงความอ่อนโยน ปลายนิ้วของเขาเลื่อนไปประคองแผ่นหลัง ดึงร่างบางเข้ามาใกล้จนแทบไม่มีช่องว่าง
จูบของเขาไม่รีบร้อน...แต่แฝงไว้ด้วยความหิวกระหายทางอารมณ์ที่สะสมมานาน ทุกการขยับของริมฝีปากราวกับจะดูดกลืนลมหายใจร่างบางไปทีละนิด
ณิชาภัทรเผลอกอดเขาตอบ แขนเลื่อนขึ้นโอบรอบคอ ลมหายใจเราประสานกันในความเงียบของห้อง
อาจารย์เมธาวินถอนจูบออกช้าๆ ดวงตาคมกริบจ้องลึกเข้าไปในดวงตาณิชาภัทร
“คืนนี้...ฉันจะสัมผัสเธอด้วยทุกความรู้สึกที่ฉันเก็บไว้ และเธอจะไม่มีวันลืม”
เขายกตัวณิชาภัทรขึ้นอุ้มอย่างง่ายดาย ก่อนจะวางลงกลางเตียงอย่างทะนุถนอม ผ้าปูสีขาวสะอาดตากลายเป็นพื้นหลังของร่างที่สั่นไหวด้วยความตื่นเต้น
เสียงคลื่นยังคงซัดฝั่ง แต่ในห้องนั้น ทุกอย่างถูกกลืนไปด้วยเสียงหัวใจที่เต้นพร้อมกัน—รุนแรง ดุดัน และเต็มไปด้วยความปรารถนา
" อื้ออ... อาจารย์อย่ากัด...อ๊าสสส '" ณิชาภัทรรัอฃประท้วงทันที ที่โดนร่างหนากัดลงบริเวณลำคอ
" นี่ไงที่ฉันอยากรู้ ระหว่างเสียงคลื่นกับเสียงครางของเธออะไรจะดังกว่ากัน " ใบห้าของเขาที่เอ่ยออกมาแต่แฝงไปด้วยรอยยิ้มที่มีเลศนัย
" ถ้างั้นมันก็อยู่ที่อาจารย์แล้วครับ " ณิชาภัทรเดินออกไปด้วยความท้าทาย
" ทำไมล่ะ " อาจารย์เมธาวินอดไม่ได้ที่จะเอ่ยปาก
" ก็ถ้าอาจารย์ทำดี ทำถึง เสียงครางก็ต้องออกมาดังกว่าเสียงคลื่นแน่นอน "
" แล้วคิดว่าฉันทำถึงไหม? "
" ดูจากขนาดที่เห็นแล้ว น่าจะทำถึง " แม้ปากจะพูดออกมาแต่สายตาของนิชาภัทรกลับหลบต่ำหันไปมองช่วงล่างของอาจารย์ธาวิน
" หึ. ต้องลองถึงจะรู้ " อาจารย์เมธาวินเอ่ยพูดพร้อมกับค่อยไปยื่นหน้าไปกระซิบณิชาภัทรเบาๆ " อมให้หน่อย มันแน่นจนคับแล้ว " น้ำเสียงแหบพร่าเอ่ยสั่งออกมา
" ผมไม่อยากเชื่อเลยว่าจะได้ยินคำนี้จากปากของอาจารย์ "
" ทำไม "
" ไม่รู้สิครับ น่าจะด้วยบุคลิกมั้ง " ณิชาภัทรตอบออกมาด้วยรอยยิ้ม " และไม่คิดว่าลูกศิษย์คนนี้จะได้บรรเทาความปรารถนาของอาจารย์ได้ "
" ก็เลือกคนนี้แล้ว จะให้คนอื่นทำได้ไง " อาจารย์เมธาวินตอบออกไปทันควัน " คนแรกที่ได้เห็นมัน และเป็นคนแรกที่จะได้สัมผัสมัน เธอไม่ชอบหรอ? "
" ชอบสิครับ ชอบมากๆด้วย "
สิ้นเสียงณิชาภัทรเขาก็ดันตัวอาจารย์เมธาวินออกทันที ก่อนจะผันตัวเองเป็นฝ่ายคร่อมอาจารย์เมธาวินแทน
ร่างบางของณิชาภัทรที่ขึ้นคร่อมอาจารย์เมธาวินอยู่ในตอนนี้ ทำให้เมธาวินอดไม่ได้ที่จะมองสำรวจบุคคลตรงหน้าเขาอย่างช้าๆ สายตาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความคลั่งไคล้
ร่างบางหุ่นดี ผิวแทนสีน้ำผึ้ง หน้าตาผิวพรรณที่สวยงามดุจดั่งผู้หญิง กำลังนั่งอยู่บนหน้าท้องแกร่งยิ่งให้เขาแทบคลั่ง
" ฉันไม่คิดว่าเธอจะสวยได้ขนาดนี้ " น้ำเสียงที่เปล่งออกมามีแต่วามหลงไหล ไหนตะแววตาที่จ้องมองนิชาภัทรด้วยความลุ่มหลง
" นี่แหละครับเขาเรียกว่าของดี " ณิชาภัทรพูดพร้อมกับค่อยๆยื่นหน้าเข้าหาอาจารย์เมธาวินอย่างช้าๆ
ปลายนิ้วเรียวบางไกล่เกลี่ยไปตามกรอบหน้าของร่างหนาอย่างอ่อนโยน ก่อนที่ใบหน้าหวานจะค่อยๆจรดริมฝีปากปากไปประกบ
จ๊วบ!
เสียงจูบปากกันดังขึ้นอีกครั้ง และครั้งนี้มันค่อนข้างดุเดือดและรุนแรงอย่างมากแบบไม่มีใครยอมใคร
" อ๊ะ! " ณิชาภัทรถึงกับร้องเสียงร้องออกมาเมื่อเขาโดนอาจารย์เมธาวินกัดปากอย่างแรง
กลิ่นคาวเลือดซึมออกมาจนสัมผัสรสชาติได้ แต่ทั้งคู่ก็ไม่คิดที่จะลดละความสุขนั้น
" อ๊าา..ณิชาภัทร...ซี๊ดดดด " แรงเสียดสีของร่างกายเขาทั้งคู่ ทำให้อาจารย์เมธาวินถึงกับร้องซี๊ดออกมา
" แค่นี้ก็เสียวแล้วหรอครับ " ณิชาภัทรเอ่ยปากพูด พร้อมยิ้มออกมาเล็กน้อย ก่อนจะค่อยๆก้มหน้าไปที่ซอกคอของอาจารย์เมธาวินอีกคร้้ง
ปลายลิ้นของเขาค่อยๆแตะลงบริเวณซอกคอ ก่อนจะละเลงลงมาเรื่อยๆอย่างช้าๆ
ไม่ว่าจะเป็นกระดูกบริเวณไหปลาร้า..
หน้าอก..
หน้าท้อง...
จนกระทั่ง.... บริเวณจุดเสียวตรงนั้น..
ณิชาภัทรขยับตัวตัวเองมานั่งชันเข่าอยู่ตรงระหว่างขาของอาจารย์เมธาวิน ก่อนจะก้มหน้าเข้ามาใกล้แต่งกายขนาดใหญ่ที่ชี้โด่อยู่ตรงหน้าเขา
มือเดียวบางค่อยๆยื่นไปสัมผัสก่อนจะจับมันรูดขึ้นลงอย่างช้าๆ
" ซี๊ดดด..ให้ตายเถอะ ณิชาภัทร หยุดเล่น เสียวจะตายแล้ว " ความทรมานของอาจารย์เมธาวินทำให้ณิชาภัทรยิ้มออกมาอย่างพอใจ
เขายังคงลูบเล่นอยู่แบบนั้นด้วยรอยยิ้มร้าย ก่อนจะค่อยๆใช้ปลายลิ้นเลี่ยลงบริเวณปลายหัวอย่างช้าๆ
" ซี๊ดดด..ฉิบ! " อาจารย์เมธาวินสบภออกมาด้วยความหัวเสีย เขาทำได้แค่ร้องซี๊ดในปาก แต่กลับทำอะไรไม่ได้ ความรู้สึกของเขาในตอนนั้นมันทั้งเสียวและสุขสมอย่างบอกไม่ถูก
เขาทำได้แต่ยกหัวขึ้นมามองดูณิชาภัทรที่กำลังครอบงำแก่นกายเขาอยู่ด้วยริมฝีปากบาง เขามองดูภาพนั้นด้วยความรู้สึกดีและเสียวเป็นอย่างมาก
ริมฝีปากบางค่อยๆรูดเก่งกายเข้าออกอย่างช้าๆ ช่างเป็นภาพที่ดูสวยงามจริงๆ ความรู้สึกของเขาตอนนี้เป็นเหมือนความฝันที่ไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะมีเรื่องราวแบบนี้เกิดขึ้นในชีวิตของเขา
" ณิชาภัทร..ฉันไม่ไหวแล้ว " ยิ่งโดนริมฝีปากร้อนๆครอบงำนานๆ ความรู้สึกเสียวซ่านก็ยิ่งพุ่งขึ้นมา
เขาอยากปลดปล่อยน้ำที่มันคับแน่นอยู่ภายในแก่นกายออกมาเป็นอย่างมาก
" อยากแตกใส่ปากเธอจัง " น้ำเสียงแหบพร่าเอ่ยออกมา พร้อมกับมือหนาที่ยื่นไปลูบหัวร่างบางเบา
" ก็แตกมาสิครับ คืนนี้เราจะมีความสุขไปด้วยกัน " เมื่อได้ยินแบบนั้น เมธาวินไม่อาจห้ามความรู้สึกตัวเองได้ เขาปลดปล่อยความรู้สึกตัวเองให้ไปตามธรรมชาติ ทุกๆสัมผัสที่ณิชาภัทรกำลังมอบให้เขา มันมีแต่ความสุข
" อ๊าาาส... ณิชาภัทร..อ๊าาสส เร็วอีก ฉันจะแตกแล้ว ..อ๊าาาส "
" เสียวจัง... ลิ้นเธอดีมากเลย..ซี๊ดดดด.. "
" อ๊ะๆ..ไม่ไหวแล้ว..อ๊ะ..ณิชาภัทร..ฉัน..อ๊าาสส จะแตก..อ๊าสส.. "น้ำเสียงแหบพร่าดังขึ้นอีกครั้ง เมธาวินไม่อาจต้านความเสียวได้อีกต่อไป
" จะแตกแล้ว....ณิชาภัทร..ตะ..แตกแล้ว...ซี๊ดดดด " ไม่นานน้ำรักของเขาก็ถูกปล่อยออกมาจนเต็มช่องปากของณิชาภัทรทันที
" อ๊าสส...เสียวฉิบหาย ฟู่ว์! "
แคร่กๆ!!! อ้วก!
น้ำขุ่นสีขาวที่ปล่อยออกมาจนล้นปาก มันให้ณิชาภัทรแทบจะอาเจียนออกมาแทนการกลืนด้วยซ้ำ แต่ด้วยความอยากสัมผัสรสชาติเขาจึงกลืนมันเข้าไปแทน
" หึ. อร่อยไหม? "
" ถามมาได้ไงครับ "
" ก็อยากรู้ไง เธอเป็นคนแรกที่ได้ชิมมัน ฉันก็ต้องถามสิ " เมธาสินถามด้วยรอยยิ้มที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความพึ่งพอใจ
" รสชาติก็ไม่ได้แย่ครับ " ณิชาภัทรตอบออกไปทันควัน
" แสดงว่าอร่อยสินะ กลืนจนหมด " อดไม่ได้ที่เมธาวินจะเอายแซวไปแบบบนั้น ถึงแม้เขาจะรู้ว่าณิชาภัทรไม่ได้คิดแบบนั้นก็ตาม
" บ้า "
" หึ. ถึงตาเธอแล้ว ให้ฉันช่วยไหม? " เขาหันมาถามณิชาภัทรทั้งๆที่สายตาเต็มเปี่ยมไปด้วยความต้องการ
" อาจารย์เก่งเรื่องพวกนี้จัง ไม่เคยมีแฟนแต่รู้ดีว่าต้องทำอะไรต่อ " อดไม่ได้ที่ณิชาภัทรจะพูดประชดออกไปแบบนั้น
" เรื่องแบบนี้ มันไม่ต้องเรียนรู้หรอก ถึงเวลาจะเป็นของมันเอง " เมธาวินตอบกลับไปพร้อมกับยักไหล่
" เหมือนที่เรากำลังทำอยู่ไง " เขายื่นหน้าเข้าไปกระซิบข้างๆหูของณิชาภัทรก่อนจะพูดต่อว่า " ครั้งแรกของเรา ฉันจะทำให้เธอจดจำมันจนตาย "
ณิชาภัทรหลบสายตา ไม่กล้าสบตาเขาตรงๆ มือที่สั่นน้อยๆ จิกผ้าปูเตียงแน่นเมื่อร่างกายเริ่มตอบสนองต่อสัมผัสจากอีกคนอย่างห้ามไม่อยู่
เสียงลมหายใจของเมธาวินยังอยู่ใกล้ใบหู ลมหายใจอุ่นๆ ผสมกับเสียงกระซิบต่ำพร่าที่แทบจะทำให้เขาสั่นสะท้านทั้งตัว
“อื้อ...”
เสียงครางเบาๆ หลุดจากปากโดยไม่ตั้งใจ ทำเอาเมธาวินยิ้มมุมปาก ก่อนจะใช้ปลายนิ้วไล้ไปตามแนวสันกรามของอีกคนอย่างช้าๆ แต่ชัดเจน
“อย่ากลั้นเสียง...ฉันอยากฟัง”
เขาเคลื่อนมือ ไล่จากซอกคอลงมาที่แผ่นอก สัมผัสเย็นจากปลายนิ้วตัดกับไอร้อนจากกายแนบชิด มันทั้งทรมานและเย้ายวน
ณิชาภัทรหลับตาแน่น พยายามไม่ปล่อยเสียงออกมาอีก แต่ไม่อาจทานแรงปรารถนาที่เหมือนจะถูกปลุกขึ้นมาแบบไร้คำเตือน
มือของเมธาวินซุกซนกว่าที่คิด ทั้งกด ทั้งคลึง ทั้งสัมผัสในจุดที่ไม่ควร — และเขารู้ดีว่าต้องแตะต้องตรงไหน
“อาจารย์...อย่าแกล้ง...” เสียงของเขาแผ่วเบา ราวกับจะร้องขอ
เมธาวินโน้มลง กระซิบอีกครั้งข้างหูด้วยเสียงพร่าเต็มไปด้วยแรงอารมณ์ “เธอบอกว่าอร่อย...ฉันก็อยากลองชิมเธอบ้าง”
ก่อนที่ณิชาภัทรจะทันได้ตอบโต้อะไร ริมฝีปากร้อนรุ่มก็ประทับลงมาบนแผ่นอก ไล่ต่ำลงไปเรื่อยๆ ทิ้งรอยจูบเอาไว้เหมือนตราประทับความเป็นเจ้าของ
เสียงหอบหายใจผะแผ่วเริ่มกลายเป็นเสียงครางที่กลั้นไม่อยู่ในไม่ช้า
ณิชาภัทรรับรู้ว่าคำพูดที่เมธาวินเคยบอก...มันไม่ใช่คำพูดลอยๆ
"ครั้งแรกของเรา...ฉันจะทำให้เธอจดจำมันจนตาย"
และใช่ เขากำลังจะจดจำทุกวินาทีนี้ — อย่างลืมไม่ลง...
เสียงลมหายใจหนักๆ ผสานกับความเงียบภายในห้อง มันไม่ใช่ความเงียบที่ว่างเปล่า แต่กลับอัดแน่นไปด้วยแรงดึงดูดที่ยิ่งยากจะต้านทาน
ณิชาภัทรหลับตาแน่น เมื่อสัมผัสอุ่นจัดของริมฝีปากเมธาวินแนบลงบนผิวเปลือยเปล่าของเขา
ปลายลิ้นที่ลากไล้ไปตามแนวกล้ามเนื้อราวกับจะจดจำทุกส่วนของร่างกายได้อย่างไม่ผิดพลาด ขัดกับภาพของอาจารย์ผู้สุขุมที่เขาเคยรู้จัก
“อืม...” เสียงหลุดจากลำคออย่างห้ามไม่อยู่ ขณะที่มือของอีกฝ่ายสอดประสานเข้ากับมือเขา บีบแน่นเหมือนจะปลอบ แต่กลับเพิ่มความรู้สึกไวในอีกทาง
เมธาวินเลื่อนริมฝีปากลงช้าๆ ทุกการเคลื่อนไหวมีจังหวะ มีน้ำหนัก ไม่มีอะไรเร่งรีบ แต่กลับทำให้หัวใจของณิชาภัทรเต้นรัวอย่างควบคุมไม่ได้
“ตรงนี้...” เขากระซิบ พลางแตะปลายนิ้วที่หน้าท้อง “ไวต่อสัมผัสมากกว่าที่คิดนะ”
แล้วเขาก็แนบริมฝีปากลงตรงจุดนั้น ราวกับต้องการยืนยันคำพูดของตัวเอง
ณิชาภัทรสั่นเล็กน้อย ความร้อนแล่นพล่านไปทั่วร่างเหมือนถูกปลุกไฟจากภายใน ไม่มีคำพูดใดอีกที่หลุดออกจากปากเขา มีเพียงเสียงครางแผ่วที่ลอยอยู่ในอากาศ
เมธาวินเงยหน้าขึ้น ริมฝีปากยังคงแดงเรื่อจากแรงจูบเมื่อครู่ เขาสบตากับณิชาภัทร ซึ่งในตอนนี้ดวงตาคู่นั้นฉ่ำวาว ริมฝีปากเผยอ และผิวกายแดงระเรื่อไปหมด
“ยังไม่ถึงครึ่งด้วยซ้ำ” เสียงเขาต่ำพร่า ริมฝีปากแตะแผ่วลงบนหน้าผากของอีกคน
“จะถอยตอนนี้ก็ยังทันนะ” เขาว่า พลางปล่อยมือให้เป็นอิสระ
ณิชาภัทรนิ่งไปเพียงชั่วครู่ ก่อนจะจับมือเขาไว้แน่นกว่าเดิม ดวงตาที่สั่นไหวกลับแน่วแน่ขึ้นในที่สุด
“ไม่ทันแล้วครับ...ผมถลำไปหมดแล้ว”
แววตาเมธาวินเปลี่ยนไป ราวกับสายตานักล่าที่ได้ยินเหยื่อตอบรับคำเชิญโดยเต็มใจ
เขาประคองอีกฝ่ายขึ้นมา ช้าๆ แนบหน้าผากเข้าหากัน ขณะมือยังไล้ลูบแผ่นหลังเปลือยอย่างอ่อนโยน
“คืนนี้เธอจะเป็นของฉัน...ทั้งคืน”
ไม่มีเสียงตอบรับ มีเพียงการหลับตาลงพร้อมรอยยิ้มบางจากณิชาภัทร — รอยยิ้มที่มอบตัว ยอมรับ และวางใจอย่างสิ้นเชิง
" อือออ...อ๊าาสส...ซี๊ดดดด อาจารย์ครับ " เสียงคนางของณิชาภัทรยังคงดังขึ้นต่อเนื่อง
" ได้โปรดช่วยผมที ผมไม่ไหวแล้ว " ความรู้สึกเสียวที่ก่อตัวขึ้น มันทำให้ณิชาภัทรไม่อาจห้ามความรู้สึกตัวเองไหว
" อ๊าสสส ..อาจารย์ " น้ำเสียงที่แปลงออกมาจากความทรมานและความเสียว
" ไม่ไหวก็ปลดปล่อยมันออกมา อย่าห้ามไหว " เมธาวินเอ่ยออกมาพร้อมกับโน้มน้าว
" อะ..อาจารย์..ยะ..อย่ารัวลิ้นแบบนั้นสิครับ " น้ำเสียงสั่นเครือของณิชาภัทรเอ่ยออกมา ในสายตาของเขาก็ยังจ้องมองมีธาวินที่กำลังรัวลิ้นอยู่ตรงบริเวณรูจีบเขายังรัวๆ พร้อมกับมือหนาที่กำลังชักจนกายของเขาไปด้วย นั่นยิ่งทำให้ณิชาภัทรเสียวขึ้นกว่าเดิม " อ๊ะๆ..อาจารย์...ผม..อ๊าสส.."
" ไม่ไหวแล้ว..อื้อ..อ๊าสส..จะแตกแล้วครับ..." ยิ่งได้ยินเสียงณิชาภัทรที่ครางออกมาดังมากเท่าไหร่ เมธาวินก็ยิ่งเร่งจังหวะให้เร็วขึ้นกว่าเดิม และจนในที่สุด..ณิชาภัทรก็ปลดปล่อยน้ำขุ่นออกมา " อาจารย์..ผะ...ผมแตกแล้วว! ...อ๊าสส.....ซี๊ดด... เฮือก! "
น้ำเสียงเหมือนคนใกล้ขาดอากาศหายใจ พร้อมกับร่างของณิชาภัทรนอนแผ่ราบอยู่บนเตียงอย่างหมดแรง
" แค่นี้ก็หมดแรงแล้วหรอ "
" ก็ดูอาจารย์ทำสิ มันเสียวจนอ่อนแรง "
" แล้วชอบไหมล่ะ "
" ชอบสิครับ ชอบมากด้วย "
" ถ้างั้นพร้อมให้ฉันเข้าไปข้างในตัวเธอยัง "
" ขนาดนี้แล้ว อาจารย์ไม่น่าถามนะครับ "
" ถ้างั้นฉันเริ่มต่อเลยนะ " พูดจบอาจารย์เมธาวินก็เริ่มรุกล้ำเดินเกมอีกรอบ..
แพล็บๆ!!
ลิ้นสากเริ่มกลับมาทำหน้าที่ตัวเองอีกครั้ง และในครั้งนี้เขารัวลิ้นอย่างรัวๆเร็วขึ้นกว่ารอบแรก
" อ๊าาส.... "
แม้ว่าน้ำเสียงของณิชาภัทรจากร้องออกมาด้วยความทรมานมากเพียงใดก็ตาม แต่อาจารย์เมธาวินก็ยังละเลงลิ้นรัวๆบริเวณแก่นกายและรูจีบอย่างไม่เลิกละ
" อื้มม..พอแล้ว...อ๊ะ...โอ๊ยย..ผมเจ็บ " ณิชาภัทรเอ่ยปากห้ามทันทีเมื่อนิ้วของอาจารย์เมธาวินสอดเข้ามาภายในรูจีบเขา
" ทนได้ไหม ฉันต้องเปิดทาง ไม่อย่างนั้นของฉันเข้าไปไม่ได้แน่นอน " อาจารย์เมธาวินเอ่ยถามด้วยความห่วงใยแต่ก็ไม่เลิกนะที่จะชักนิ้วเข้า- ออกเพื่อเปิดทาง
" ค่อยๆได้ไหมครับ "
" ได้สิ ฉันจะทำมันให้เบาที่สุด " เขาตอบรักไป และพยายามทำให้มันเบาลงอย่างที่ปากพูด
" อ๊ะ...อื้มมม....อาจารย์ครับ...มันแน่น "
" แน่นจริง..แค่นิ้วเดียวเองนะ ทำไมมันแน่นขนาดนี้ "
" แล้วถ้าของอาจารย์เข้ามาไม่ได้ล่ะครับ "
" ก็จะดันจนเข้าได้นั่นแหละ " อาจารย์เมธาวินต่อไปด้วยความหมั่นไส้
" ไม่กลัวผมเจ็บหรอ "
" กลัว แต่เงี่ยนมากกว่า...หรือเธอไม่เงี่ยน? "
" ผมมองอาจารย์ผิดไปจริงๆ ความจริงอีกมุมหนึ่งอาจารย์เจ้าเล่ห์มากๆเลย "
" มันเป็นเรื่องปกติต่างหาก เหรียญยังมี 2 ด้าน อีกมุมของฉันจะเป็นแบบนี้ก็ไม่แปลก จริงไหม? "
" จริงครับ...โอ๊ยย!! อาจารย์! " ณิชาภัทรถึงกับร้องออกมาอย่างเสียงดัง เมื่ออยู่อาจารย์เมธาวินแอบเพิ่มนิ้วเป็นสามนิ้วทีเดียวแล้วดันเข้ามาโดยที่ณิชาภัทรยังไม่ทันตั้งตัว
" อื้ม...เจ็บ..อ๊ะๆ... อาจารย์ เอามันออก..อื้ม .. "
" ทนหน่อย... เดียวก็เสียว "
" อื้ม... "
และไม่นานเหมือนณิชาภัทรเริ่มชินกับนิ้วของเขาแล้ว ทำให้เขาเลือกที่จะชักนิ้วออกและสอดแก่นกายของตัวเองเข้าไปแทน
" ฉันจะเอาแก่นกายเขาไปแล้วนะ พร้อมไหม? "
" พร้อมครับ " เมื่อได้รับคำตอบจากณิชาภัทร อาจารย์เมธาวินก็จัดการสอดแก่นกายเขาไปข้างในรูจีบทันที
" ฉันจะยัดแก่นกายเข้าแล้วนะ เงี่ยนไม่ไหวแล้ว "
" อะ..เอาเข้ามาครับ "
สิ้นเสียงของณิชาภัทร อาจารย์เมธาวินก็ค่อยๆจับแก่นกายของตัวเองขึ้นมารูดขึ้น 2-3 ที ก่อนจะค่อยๆจับมันยัดเจ้าไปที่รูจีบของณิชาภัทรอย่างช้าๆ
" อ๊ะ...อื้ม.. " ทันทีที่ปลายหัวแก่กายขนาดใหญ่สัมผัสโดนปากรูจีบ ณิชาภัทรถึงกับคนลูกซู่ขึ้นมาทันที
ความกลัวบวกกับความเสียวมันแล่นผ่านเข้ามาภายในร่างกายอย่างรวดเร็ว
" อื้ออ...อ๊ะ...เจ็บ .. " ปลายหัวแก่นกายขนาดใหญ่ค่อยๆดันเข้าไปข้างในรูจีบขนาดเล็กอย่างช้าๆ แต่ด้วยขนาดที่ใหญ่มากขึ้นมาบวกกับปากรูจีบที่ไม่เคยถูกใช้งานมาก่อนจึงทำให้ณิชาภัทรรู้สึกเจ็บปวดเป็นอย่างมาก
" ทนหน่อยนะ มันแน่นกว่าที่ฉันคิดซะอีก " อาจารย์เมธาวินรับรู้ถึงความเจ็บปวดของณิชาภัทรเขาจึงพยายามเอ่ยปลอบโยนคนใต้ร่างอย่างอ่อนโยน
" อะ..อาจารย์...มีนจะเข้าได้ไหม... " ความรู้สึกกลัวและความอึดอัดเริ่มก่อตัวขึ้นมา ทำให้ณิชาภัทรเอ่ยถามออกไป แต่ยังที่ไม่ทันพูดจบประโยคนั้น อาจารย์เมธาวินกลับดันแก่นกายเข้ามาทีเดียวอย่างรวดเร็วโดยที่ณิชาภัทรไม่ทันตั้งตัว นั่นจึงทำให้เขาร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด " อ๊ะ..เจ็บ! "
" ซู่ว์! ฉันรู้ " อาจารย์เมธาวินก้มหน้าไปซบกับใบหน้าของณิชาภัทรพร้อมกับเอ่ยประโยคที่อ่อนโยน เชิงเป็นการปลอบโยน
เขาจูบซับบนใบหน้าหวานอย่างช้าๆเพื่อสร้างความเชื่อใจ " ขอแช่ไว้ก่อน มันแน่น เธอเจ็บมากไหม "
" อืม... " ณิชาภัทรตอบออกไปตามความจริง และอาจารย์เมธาวินเองก็รับรู้ดีว่าณิชาภัทรเจ็บปวดมากแค่ไหน เพราะตอนนี้ใบหน้าของณิชาภัทรกลับมีน้ำตาไหลออกมาด้วย
" ขอโทษนะ " อาจารย์เมธาวินเอ่ยขอโทษอย่างรู้สึกผิด " แต่ฉันอยากเป็นคนครอบครองเธอเพียงคนเดียว "
" ไม่ต้องขอโทษหรอกครับ เราจะมีความสุขด้วยกัน "
" ขอบคุณนะที่เข้าใจ ฉันขยับได้ไหม? เธอโอเคหรือเปล่า ? " อาจารย์เมธาวินถามย้ำอีกครั้งหนึ่งเพื่อความแน่ใจ
" ขยับเลยครับ " สิ้นเสียงของณิชาภัทรอาจารย์เมธาวินก็เริ่มขยับเอวทันที
จังหวะเริ่มต้นอย่างช้าๆ แต่มันกลับเป็นความรู้สึกที่ไม่สามารถอธิบายได้
ทั้งคู่ไม่คิดว่าพวกเขาจะมาอยู่ในจุดนี้ ทั้งที่ก่อนหน้านี้มีเรื่องราวมากมายที่เกิดขึ้นกับเขาทั้งสองคนและไม่คิดว่าจะลงเอยด้วยสิ่งนี้แทน
" อ๊ะๆ...อ๊าาสสส...เสียวจัง..อื้ออ... "
" เสียวเหมือนกัน แต่มันดีมากเลย "
" ใช่ครับ มันดีมาก "
" ไม่อยากเชื่อเลย ว่าเธอจะมานอนครางใต้ร่างฉันแบบนี้ "
" อาจารย์ครับ... "
" ว่าไง "
" ขอบคุณนะครับที่เลือกผม "
" ขอบคุณเธอเช่นกัน "
" อ๊ะๆ...อ๊าาสส " เสียงครางของทั้งคู่ดังลั่นทั่วบริเวณห้อง
ในค่ำคืนนี้ ถึงแม้ว่าเสียงทะเลจะดังแค่ไหน ก็คงส๔้เสียงครางของณิชาภัทรไม่ได้อย่างแน่นอน
" อ๊าาสสส...ลึกไป... อื้ออ... " ณิชาภัทรพูดออกมาเมื่อรู้สึกว่าอาจารย์เมธาวินดันแก่นกายเข้ามาลึกเกินไปเพราะเขารู้สึกจุกเป็นอย่างมาก
" ลึกๆสิ จะได้เสียวๆ " อาจารย์เมธาาวินต่อบอกไป พร้อมกับจับขาทั้งสองข้างของณิชาภัทรแยกออกกว้างขึ้นมากกว่าเดิม พร้อมกับกระแทกอย่างรัวๆ
" อ๊ะๆ..โอ๊ยยว...อาจารย์..ลึก .อื้ออ...อ๊ะๆ "
" ครางดังๆเลยณิชาภัทร เอาให้ดังกว่าเสียงคลื่น "
" อ๊ะๆ.. อ๊าาสสส.. อะ..อาจารย์!...อ๊าาาส "
" แบบนี้แหละ ดังอีก... "
อาจารย์เมธาวินในเวลานี้แตกต่างกับช่วงเวลาที่อยู่ในมหาลัยมาก เพราะเขาไม่คิดว่าคนที่ดูเรียบร้อย นิ่ง ขรึม ในเวลานี้จะดูเป็นคนซาดิสม์เพียงนี้
" เสียดายไม่ได้เตรียมของเล่นมาด้วย ถ้ามีครั้งหน้าอีกฉันเอาเธอตายแน่ " ประโยคที่ฟังดูเหมือนจะเลวร้ายแต่ว่าณิชาภัทรกลับใจเต้นแรงมากกว่า
" ฉันจะเล่นกับร่างกายเธอให้คุ้มค่าเลย เพราะเธอคือเมียของฉัน "
คำว่า ' เมีย ' ที่ออกจากปากของอาจารย์เมธาวินทำให้ณิชาภัทรชะงักนิ่งไปทันที เพราะเขาไม่คิดว่าจะได้ยินคำนี้ออกจากปากอาจารย์เมธาวินเลย
ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหน แต่ความสุขของพวกเขาก็ยังดำเนินไปเรื่อยๆไม่มีที่ท้าจะหยุด
บทรักที่ร้อนแรง หนักหน่วง ถึงแม้จะเป็นครั้งแรกก็ตาม แต่มันจะไม่หยุดเพียงแค่นี้แน่นอน
ณิชาภัทรพยายามหายใจเข้าออกช้าๆ ดวงตาเขาปรือขึ้นมองอาจารย์เมธาวินที่ยังคงจ้องเขาด้วยสายตาหนักแน่น ในนั้นมีทั้งความห่วงใยและความรู้สึกบางอย่างที่ยากจะอธิบาย
“อาจารย์...” เขาเรียกเสียงเบา ปลายนิ้วกำผ้าปูเตียงแน่น
“ ขอทำต่อนะ แต่ถ้าไม่ไหว บอกฉันได้นะ” เมธาวินกระซิบเสียงพร่า ก่อนจะเอื้อมมือขึ้นลูบแก้มของเขาเบา ๆ “ฉันไม่อยากทำให้เธอเจ็บไปมากกว่านี้”
ดวงตาของณิชาภัทรฉ่ำวาว แต่ไม่ใช่เพียงเพราะความเจ็บ… มันคือความรู้สึกแปลกใหม่ที่กำลังไหลทะลักออกมาจากภายในใจ เขาสูดลมหายใจอีกครั้ง พลางพยักหน้าเบาๆ
“อืม… ทำได้ครับ… แต่อย่ารุนแรงนะ มันเริ่มแสบแล้ว ”
เมธาวินก้มลงแนบริมฝีปากลงบนหน้าผากของเขาอย่างแผ่วเบา ก่อนจะกระซิบอย่างอ่อนโยน
“ฉันจะระวังที่สุด… ฉันสัญญา”
ขณะนั้น ความเงียบในห้องมีเพียงเสียงลมหายใจและเสียงเตียงที่ไหวเบาๆ ความร้อนจากร่างกายทั้งสองแผ่ซ่านเข้าหากัน ราวกับไม่มีอะไรในโลกนี้นอกจากพวกเขา
ทุกสัมผัส ทุกจังหวะ ถูกขับเคลื่อนด้วยความรู้สึก—ไม่ใช่เพียงความต้องการทางร่างกาย แต่มันคือความเชื่อมโยงที่ทั้งสองต่างไม่กล้าพูดออกมาเป็นคำพูด
ณิชาภัทรหลับตาลง ปล่อยให้ตัวเองไหลไปกับความอบอุ่นที่ค่อยๆ ซึมลึกเข้ามาในใจ
ในค่ำคืนนร้ แม้จะมีความเจ็บปนอยู่ในความสุข แต่กลับไม่มีอะไรสวยงามไปกว่าสายใยบางเบาที่ถูกถักทอขึ้น… ระหว่างอาจารย์กับลูกศิษย์ ที่ไม่อาจกลับไปเหมือนเดิมอีกแล้ว
เมธาวินโน้มตัวลงอีกครั้ง ราวกับไม่อาจห้ามใจ เขาไม่พูดอะไรอีกแล้ว ปล่อยให้ริมฝีปากและมือทำหน้าที่สื่อสารแทนความรู้สึกทั้งหมดที่เก็บไว้
เขาประคองณิชาภัทรไว้ใต้ร่างอย่างระมัดระวัง ผิวกายแนบชิดจนได้ยินเสียงหัวใจของกันและกันเต้นรัวแทบเป็นจังหวะเดียวกัน กลิ่นเหงื่ออุ่นปนกลิ่นกายเฉพาะตัวชวนให้หลงใหลจนยากจะต้าน
“อืม… อาจารย์…”
เสียงครางที่แผ่วเบา แต่เต็มไปด้วยแรงอารมณ์ทำให้เมธาวินก้มลงขบเม้มต้นคออีกฝ่ายเบาๆ สร้างรอยแดงจางคล้ายจะประกาศอาณาเขต
เขาไม่เร่งเร้า แต่กลับควบคุมจังหวะให้ช้า และแนบแน่น ราวกับกำลังวาดภาพด้วยสัมผัสของตัวเอง — แปรเปลี่ยนทุกอณูของร่างกายให้กลายเป็นผืนผ้าใบของความปรารถนา
ณิชาภัทรเกร็งตัวเล็กน้อยเมื่อรู้สึกถึงแรงกดแผ่วๆ ที่สะโพก สัมผัสที่ลึกขึ้นเรื่อยๆ และจังหวะที่หนักแน่นขึ้น ทำให้เขาต้องเลื่อนแขนโอบรอบคออีกคนไว้แน่น ราวกับกำลังจะลอยขึ้นไปในพายุของอารมณ์ที่ควบคุมไม่ได้
เมธาวินเอ่ยเสียงแผ่วชิดใบหู “ยังไหวแน่นะ...”
ณิชาภัทรพยักหน้าช้าๆ แก้มแดงจัด ร่างกายร้อนจัดแทบจะหลอมละลายอยู่ใต้ร่างของอาจารย์คนนี้
“อืม… อย่าหยุดนะครับ… เอาให้เช้าไปเลย ”
ได้ยินแบบนั้น เมธาวินยิ้มบางก่อนจะเริ่มเคลื่อนไหวอีกครั้ง — ช้า แต่ลึก ซ้ำแล้วซ้ำเล่าในจังหวะที่พาให้อีกฝ่ายต้องจิกผ้าปูเตียงแน่นขึ้นทุกครั้งที่เขาแทรกตัวเข้าไปลึกกว่าเดิม
เสียงเนื้อกระทบกันเริ่มดังขึ้นอย่างชัดเจนในห้องอันเงียบงัน แค่เสียงเหล่านั้นก็แทบจะสะกดให้หัวใจเต้นผิดจังหวะ
มือของเขาประคองเอวบางไว้แน่น ร่างกายแนบชิดจนไม่มีช่องว่างแม้แต่นิ้วเดียว ราวกับเขาต้องการรวมเป็นหนึ่งเดียวกันจริงๆ ไม่ใช่แค่เพียงกาย แต่คือใจ
“ฉันบอกแล้วใช่ไหม…” เมธาวินกระซิบ ขณะริมฝีปากยังแตะแนบกับผิวเนื้อแดงเรื่อ “จะทำให้เธอจำไปจนตาย…”
ณิชาภัทรไม่สามารถเอื้อนเอ่ยคำตอบใดออกมาได้อีกแล้ว มีเพียงเสียงหอบหายใจ เสียงคราง และดวงตาที่ฉ่ำวาวจนน้ำตาคลอจากแรงอารมณ์ที่ล้นทะลักออกมาแทนคำพูดทุกอย่าง
เขา ‘จำ’ แล้ว
จำทุกจังหวะ ทุกสัมผัส
ทุกแรงกระแทกที่เต็มไปด้วยความอาทรแฝงอยู่ในนั้น
และทุกคำพูดของอาจารย์ ที่ไม่ใช่แค่ความปรารถนา — แต่มันคือความรู้สึกที่ลึกกว่า...
บางสิ่งที่เขาเองก็ไม่กล้าเอ่ยออกไป
ณิชาภัทรยังคงหอบหายใจเบาๆ มือเรียวยกขึ้นแตะต้นแขนของเมธาวินเบาๆ พร้อมเสียงกระซิบที่สั่นไหว
"อาจารย์...ผมไม่เคยคิดว่าจะมาถึงจุดนี้เลย"
เมธาวินก้มลงสบตาเขา สีหน้าไม่ได้แสดงความเคร่งขรึมแบบที่เคย แต่เต็มไปด้วยความอ่อนโยน
"ฉันเองก็ไม่คิดเหมือนกัน...แต่พอรู้ตัวอีกที ก็ไม่มีวันถอยแล้ว" เขาเอื้อมมือมากุมมือของณิชาภัทรแน่น "ทุกอย่างที่ฉันทำ...คือเพราะฉันรู้สึกกับเธอจริงๆ"
"แต่ผมยังเป็นนักเรียน..." เสียงเขาเบาลง จนแทบกลายเป็นเสียงพึมพำ
"ใช่ เธอยังเป็นนักเรียน และฉันก็ยังเป็นอาจารย์..." เมธาวินถอนหายใจเบาๆ แล้วแตะหน้าผากกับอีกฝ่าย "แต่ฉันจะไม่ให้มันเป็นข้ออ้าง ที่จะปล่อยให้เธอเดินหายไปจากชีวิตฉัน"
ณิชาภัทรหลุบตามองต่ำ ใจเขาเต้นแรงเกินกว่าจะซ่อน
"แล้วเราจะทำยังไง...เราจะอยู่แบบนี้ได้จริงๆ เหรอครับ?"
เมธาวินเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนตอบเสียงหนักแน่น
"เราจะไม่ปิดบังตัวเอง แต่เราจะไม่ทำให้เธอเสียอะไรทั้งนั้น ฉันจะรอ จนกว่าเราจะสามารถยืนเคียงกันโดยไม่ต้องหลบสายตาใคร"
"แล้วถ้าผม...รู้สึกเหมือนผมตกหลุมรักอาจารย์เข้าแล้วจริงๆ ล่ะ?" ณิชาภัทรถามพลางยิ้มบางๆ ทั้งเขินทั้งสับสน
เมธาวินยิ้มกลับอย่างอ่อนโยน ดวงตาเขาสะท้อนแสงดาวในยามค่ำ
"งั้นเธอคงต้องรับผิดชอบหัวใจของฉันไปด้วยเลย"
"แย่แล้ว..." เขาหัวเราะในลำคอเบาๆ "ผมคงต้องรับผิดชอบทั้งชีวิตแล้วล่ะมั้ง"
มือของพวกเขากระชับกันแน่นขึ้นในความเงียบที่แสนอบอุ่น ราวกับทั้งโลกนี้หายไป เหลือเพียงแค่เขาสองคนและหัวใจที่เพิ่งได้เรียนรู้ความหมายของคำว่า “รัก” เป็นครั้งแรก
เสียงเนื้อกระทบเนื้อเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆ ผสานกับเสียงหอบหายใจและเสียงครางแผ่วที่ทวีความชัดขึ้นทุกครั้งที่เขาเคลื่อนไหว ทุกสัมผัสหนักแน่น แต่ไม่รีบร้อน — ราวกับเขาตั้งใจจะละเลียดทุกช่วงวินาทีให้กลายเป็นความทรงจำที่ลืมไม่ลง
และณิชาภัทร...ก็จดจำได้หมด
ทุกจูบ
ทุกสัมผัส
ทุกคำกระซิบที่เปรยข้างหูเขาในค่ำคืนนี้
#อาจารย์ครับจีบได้ไหมกุกวี
*************************************
- อาจารย์ก็ดุ ยัยน้องก็ขี้อ่อย เผ็ดทั้งคู่เลย 🤣
เข้ามาอ่านแล้ว ฝากไปคอมเม้นท์ พูดคุยกันได้นะคะ ขอบคุณค่ะ 🙏
ฝากกดไลค์ comment รีวิว เพื่อเป็นกำลังใจ ให้ด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ 🙏
*** ยังไม่แก้คำผิดนะคะ
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น