พ่อครูเสือไพร ตอนที่ 10

กระท่อมไม้ไผ่กลางป่าใหญ่ ไฟตะเกียงน้ำมันในกระท่อมสว่างเพียงพอให้เห็นเงาร่างของเขาชัดเจน—ชายร่างสูง ผู้มีนัยน์ตาดุดันแฝงอำนาจแห่งวิชา... "พ่อครูเสือไพร"

เหมือนฟ้าไม่ได้รู้ตัวเลย ว่าตั้งแต่ย่างเท้าเข้ามาในกระท่อมเล็กของสำนัก วิญญาณเขาก็เหมือนถูกพันธนาไว้ด้วยมนต์บางอย่าง

กลิ่นควันจากกระถางยาสมุนไพรซึมซ่านอยู่ในอากาศ กลิ่นนั้นอุ่นและหวานลึก... แฝงอะไรบางอย่างที่กระตุ้นให้หัวใจเต้นแรงแบบไม่เคยเป็นมาก่อน

“เสน่ห์ของพ่อครู มันแรงเกินไป...” เขาพึมพำ ขณะพยายามหันหน้าหนี แต่กลับพบว่าร่างกายไม่ยอมฟังคำสั่ง

เสือไพรเพียงยิ้มบาง ดวงตาคมวาวจ้องลึกเข้าไปในดวงตาคู่นั้น—เหมือนจะแกะความลับทั้งหมดที่เขาไม่กล้าพูดออกมา

“ถ้ามันแรงนัก... มึงก็อย่าฝืนเลยเหมือนฟ้า”

ปลายนิ้วของพ่อครูสัมผัสเบาๆ ที่แนวกราม... จากนั้นก็ลากผ่านลำคอ ลงมาจรดแผ่นอกที่สั่นสะท้าน สัมผัสของเขาไม่ได้รุนแรง ไม่เร่งเร้า แต่มันเหมือนมีแรงดึงรั้งจากไสยเวทบางอย่าง ที่ลูบไล้ลึกลงไปถึงจิตวิญญาณ

เหมือนฟ้าหลับตาแน่น ริมฝีปากเผยอรับลมหายใจที่ติดขัด เขาไม่แน่ใจว่าสิ่งที่เกิดขึ้นคือฤทธิ์คาถา หรือว่าเป็นความต้องการที่ซุกซ่อนอยู่ในใจตั้งแต่แรกพบ

พ่อครูเสือไพรยังคงไม่พูดคำใด เขาเพียงกระซิบเสียงต่ำที่ข้างหู

“มึงเป็นของกู ตั้งแต่คืนแรกที่มึงจ้องตากู... วิญญาณมันรับรู้”

ลมหายใจร้อนเฉียดผิวแก้ม ราวกับเสียงนั้นมีไอเสน่ห์ที่ทำให้สติทั้งหมดไหลไปกับฝ่ามือของเขา

และค่ำคืนนั้น... ท่ามกลางเสียงแมลงที่ร้องแข่ง บวกเสียงลมหายใจ และกลิ่นกำยานโบราณ

เหมือนฟ้า... ได้กลายเป็นส่วนหนึ่งของเวทมนตร์นั้นไปโดยสมบูรณ์
 

อุณหภูมิในกระท่อมไม้กลางป่าราวกับถูกสุมไฟจากข้างใน ไม่ใช่แค่กลิ่นว่านยาที่จางคลุ้ง

แต่เป็นไอร้อนจากผิวกายที่แนบชิด—สองร่างพัวพันกันในแสงสลัวของตะเกียงน้ำมันที่ส่องเพียงพอให้เห็นแววตา

เหมือนฟ้าสบตาเสือไพร...แล้วก็เบือนหน้าหนี

แต่เสือไพรไม่ปล่อยให้หลบได้นาน เขายกมือประคองปลายคางอีกฝ่ายไว้แน่น ก่อนจะก้มลงกระซิบเสียงต่ำ

“มึงหนีตากูไม่ได้แล้วเหมือนฟ้า”

จังหวะนั้น เสื้อของเหมือนฟ้าถูกปลดกระดุมลงอย่างช้าๆ

แต่ไม่ใช่ด้วยความรีบร้อน หากแต่ราวกับเป็นพิธีกรรมบางอย่าง

มือหยาบของเสือไพรแตะสัมผัสทุกจุดราวกับลงยันต์—นิ้วร้อนลากผ่านผิวเนื้อเรียบเนียน ทิ้งไออุ่นติดไว้แทบทุกที่ที่แตะต้อง

“นี่คือ…ส่วนหนึ่งของเสน่ห์”

เสียงเขาแหบต่ำ กระซิบอยู่ข้างซอกคอ

“กูจะไม่แค่ผูกใจ…แต่จะจารึกกูไว้ในตัวมึงทั้งร่างกายและวิญญาณ”

เหมือนฟ้าขนลุกไปทั้งแผ่นหลัง เขารู้สึกถึงแรงสะกดที่ลึกล้ำ

ไม่ใช่แค่จากคาถา…แต่จากดวงตาคมกริบที่จ้องเขาเหมือนเหยื่อที่ตกลงในกับดัก

เสือไพรเลื่อนริมฝีปากลงต่ำ—จูบที่แผงอกช้าๆ ราวกับลงอาคม

จากนั้นค่อยๆ เลื่อนขึ้นมาข้างหู แล้วกระซิบว่า

“จากนี้…แค่กูแตะ มึงก็จะตัวสั่น”

“อย่าท้า…” เหมือนฟ้าเผลอพูดทั้งที่เสียงสั่น “คุณทำผมแบบนี้…แล้วจะรับผิดชอบยังไง…”

เสือไพรเลียริมฝีปาก ยิ้มอย่างคนรู้ดี

“กูรับผิดชอบอยู่แล้ว…ด้วยการไม่ให้มึงไปไหนอีกเลย”

เขาดันร่างอีกฝ่ายนอนราบลงบนเสื่อไม้ไผ่ เสียงหวีดหวิวของลมภายนอกกลืนหายไปกับเสียงลมหายใจถี่กระชั้นในความมืด

ทุกการสัมผัสของพ่อครู…ร้อนวูบ ราวกับประกายไฟ

ลมหายใจนั้นกระทบผิวกายเหมือนบทคาถาที่ไม่มีคำสวด

แต่ซึมลึก…จนเหมือนฟ้ารู้สึกว่าร่างกายกำลังถูกกักไว้ในพันธะบางอย่าง—เร่าร้อน ลุ่มหลง…และเต็มไปด้วยความต้องการ

“กูจะทำให้ทุกสัมผัสของคืนนี้…ติดอยู่ในเนื้อในใจมึงไปจนตาย”
 

“เพราะมึงคือของกูแล้วเหมือนฟ้า…”
 

ปลายนิ้วของพ่อครูยังไล้เบาๆ ที่ต้นคออีกครั้ง ก่อนจะบีบแน่นขึ้นอย่างอ่อนโยนแต่เด็ดขาด สายตาของเขาไม่ใช่แค่จ้อง หากแต่ “จอง” เหมือนเสือที่ล่าเหยื่อ และตอนนี้... เหมือนฟ้าก็ไม่ต่างจากผู้ถูกล่าอย่างสมบูรณ์

“รู้มั้ยว่า..ตานั่นของมึง มันจ้องกูเหมือนจะกลืนกูทั้งตัวตั้งแต่ครั้งแรกที่เข้าป่า”

เสียงทุ้มต่ำเอ่ยช้าๆ ลมหายใจร้อนเป่ารินอยู่ข้างลำคอ

“มึงคิดว่ากูไม่เห็นเหรอ... มองแบบนั้น มันเท่ากับเรียกกู”

มือใหญ่รั้งร่างเข้ามาแนบชิด กายชนกาย ความร้อนแผ่กระจายออกมาจนแม้แต่ไอเสียงรอบนอกยังเหมือนกลายเป็นแค่เสียงพื้นหลัง

“อยากได้อะไรจากกู ก็บอกตรงๆ” เสียงนั้นกระซิบแต่กลับก้องในอกของเหมือนฟ้า

“ไม่ต้องทำหน้าซื่อ กูรู้ว่ามึงอยากให้กูแตะ ต้องให้กูลูบให้จนเนื้อสั่นขนาดไหน”

“พ่อครู...” เหมือนฟ้าเผลอเรียกเสียงเบา ดวงตาฉ่ำวาวอย่างคนหลงมนต์ หรือหลงคน—เขาเองก็ไม่แน่ใจอีกแล้ว

พ่อครูเสือไพรยกมือขึ้นเชยคางคนตรงหน้าให้สบตา ก่อนจะพูดเสียงต่ำด้วยแววตาร้อนแรงจนแทบจุดไฟกลางอก

“ไม่ต้องเรียกกูว่าพ่อครูในตอนนี้” เขากระซิบใกล้ๆ แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่ทั้งกร้าวและอ่อนโยน “มึงเป็นของกูแล้ว เหมือนฟ้า... กูจะไม่ให้ใครแตะตัวมึงทั้งนั้น”

คำพูดนั้นราวกับสลักตราลงบนผิวใจ รุนแรงดิบเถื่อน แต่น่าแปลก... กลับทำให้หัวใจของเหมือนฟ้าเต้นแรงอย่างไม่มีเหตุผล

คืนนั้น พิธีกรรมฝังเสน่ห์ ไอเสน่ห์ของพ่อครูยังคงกรุ่นไม่จาง

และร่างของเหมือนฟ้า... ก็ยังแนบอยู่ในอ้อมแขนที่อบอุ่น แต่แฝงความครอบครองดุจสัตว์ป่า
 

บรรยากาศในกระท่อมเงียบสนิท มีเพียงเสียงลมหายใจของสองร่างที่เริ่มสอดประสานไปกับจังหวะหัวใจที่เต้นแรงอย่างไร้การควบคุม

ผิวกายแนบชิด เหงื่อที่ผุดพรายเคลือบอยู่บนแผ่นอกของทั้งสองคนส่งกลิ่นกายผสมกับกลิ่นไม้และว่านเสน่ห์ที่อวลอบอยู่ในอากาศ

เสือไพรยังคงมองเหมือนฟ้าด้วยดวงตาแน่วแน่
แววตาแบบนั้น…ไม่ใช่แค่ความปรารถนา แต่มันคือ การครอบครอง

“รู้สึกยัง?” เขากระซิบเสียงพร่า “หัวใจมึงเริ่มสั่นตามคาถากูหรือยัง…”

เหมือนฟ้ากัดปากแน่น แต่ดวงตาแดงระเรื่อกับฝ่ามือที่กำผ้าทำเสื่อไม้ไผ่แน่นนั้น ตอบทุกอย่างแทนคำพูดไปหมดแล้ว

เขาพูดเสียงแผ่วราวกับหมดแรงต้าน

“…มันร้อนเหมือนจะระเบิดออกข้างใน”

“นี่คุณทำอะไรกับผม…”

เสือไพรโน้มตัวลง กระซิบชิดริมฝีปากอีกฝ่าย

“กูไม่ได้ทำอะไร…มึงแค่เริ่มรู้สึกมากขึ้น…มากจนกลั้นไม่ไหวเท่านั้นเอง”

“อย่ากลัวความรู้สึกนี้ มันจะพามึงไปสวรรค์เอง…”

ปลายนิ้วหยาบลูบไล้จากแนวกรามลงมาต้นคออย่างแผ่วเบา เหมือนจะลากเวทมนตร์จากมือไปตามผิว

กลีบปากเขากดจูบซ้ำตรงหน้าอกเหมือนจารึกคำสาบานลับ

“นะจังงัง…หลงจนสิ้นสติ”

คำท่องสุดท้ายหลุดออกมาจากปากเขาพร้อมกับจังหวะที่ปลายนิ้วของเสือไพรแตะอยู่ตรงกลางอกของเหมือนฟ้า

ลมเป่าที่อกซ้าย…ราวกับดึงความรู้สึกทั้งหมดจากก้นบึ้งหัวใจให้พลุ่งพล่านขึ้นมาในวินาทีนั้น

“กูจะผูกใจมึงไว้ตรงนี้”

“จะไม่ให้ใครมอง ไม่ให้ใครได้ยินเสียงครางของมึง…นอกจากกู”

คำพูดของเสือไพรทำให้เหมือนฟ้ารู้สึกเหมือนถูกเผาทั้งเป็น

แต่กลับไม่มีแรงต่อต้าน มีเพียงเสียงหอบหายใจกับร่างกายที่ค่อยๆ แนบชิดสนิทขึ้นทุกที

มือของเขาเลื่อนไปจับข้อมือบางของเหมือนฟ้าแล้วกดลงข้างศีรษะ

ใบหน้าคมคร้ามก้มลงกระซิบอีกครั้ง

“พร้อมยัง…ที่จะยอมให้กูลงยันต์สุดท้าย”

เหมือนฟ้าหลับตาแน่นก่อนจะเอ่ยเสียงแผ่ว

“คุณมันร้ายจริงๆ …แต่ผม…หยุดไม่ได้แล้ว…”

เสือไพรยิ้มบางในความมืด แล้วกระซิบเหนือริมฝีปากอีกฝ่าย…

“งั้นคืนนี้…กูจะทำให้มึงจดจำทุกลมหายใจ”

“แล้วมึงจะไม่มีวันลืมกู…ไม่ว่าตื่นอยู่หรือนอนฝัน”
 

ร่างกายของเหมือนฟ้านอนแนบกับพื้นเสื่อไม้ไผ่ ผ้าบางผืนคลุมกายหลวมๆ แต่แทบไม่ช่วยปิดซ่อนร่องรอยใดเลย

ดวงตายังแดงก่ำ ลมหายใจยังไม่ทันจางลงจากแรงอารมณ์ที่พ่อครูเสือไพรปลุกขึ้นมา

ฝ่ามือของเขายังจับชายผ้าของอีกคนแน่นราวกับหากปล่อยเมื่อไร หัวใจก็จะร่วงหล่นไปกับความว่างเปล่า

“ผม…” เสียงแหบแผ่วเอ่ยออกมาในความเงียบ “...รู้สึกเหมือนคุณยังอยู่ในตัวผม…ไม่ยอมไปไหนเลย”

เสือไพรนั่งพิงเสาไม้เงียบๆ เปลือยท่อนบน เงาร่างเขาสะท้อนแสงจันทร์จนดูเหมือนผิวเคลือบทอง

สายตาเฉียบคมจ้องมองคนที่นอนซบผ้าทอด้วยแววตาที่ผสมทั้งความสงบและครอบครองอย่างเต็มเปี่ยม

“เพราะกูไม่ได้ไปไหน” เขาว่าด้วยน้ำเสียงแหบต่ำ
“ใจมึง…มันอยู่กับกูแล้ว”

เขาโน้มตัวเข้ามาอีกครั้ง เอื้อมมือมาสัมผัสหน้าท้องของอีกคนแผ่วเบา

ฝ่ามือร้อนลากวนช้าๆ ราวกับลงยันต์ซ้ำซ้อนอีกครั้ง

“รู้สึกไหม…ตรงนี้…มันอุ่น”

“เพราะกูทิ้งเสน่ห์ไว้ตรงนี้ เพื่อให้มึงไม่มีวันลืมกูได้เลย…”

เหมือนฟ้าขนลุกซู่ ทั้งจากปลายนิ้วที่ไล้ผิวและเสียงกระซิบชิดหู

“ผม…รู้สึกเหมือนคุณสั่งได้แม้แต่ลมหายใจผม” เขาว่าอย่างยอมจำนน “ตอนนี้หัวใจผมเหมือนถูกเผาอยู่ทั้งดวง…”

เสือไพรยิ้มบางในเงา ยื่นหน้าเข้ามากระซิบ

“เพราะกูใช้หัวใจของกู…สาปไว้ในนั้นด้วย”

“ตั้งแต่มึงขอให้กูทำเสน่ห์ มึงก็เป็นของกูแล้วเหมือนฟ้า…”

เขากดจูบลงที่กลางอกอีกฝ่ายอย่างแนบแน่น ราวกับผนึกคำสาบานนั้นลงไปอีกชั้น

แล้วเสียงหัวเราะเบาๆ ของเสือไพรก็ดังขึ้นข้างใบหูที่ยังแดงเรื่อ

“หลงกูหรือยัง?”

เหมือนฟ้าหลับตาแน่น กัดปากเหมือนจะปฏิเสธ แต่กลับพึมพำออกมาด้วยน้ำเสียงหอบพร่า

“…หลงจนไม่อยากให้คุณไปไหนอีกแล้ว…”

เสือไพรไม่ตอบ แต่ยกมือขึ้นลูบแก้มอีกคน แล้วกระซิบต่ำราวกับร่ายคาถาใหม่

“งั้นคืนนี้…กูจะอยู่กับมึงจนถึงเช้า…”

“จะสานเสน่ห์ในตัวมึง…ให้แน่น…จนไม่มีเวทย์ไหนแก้ออกได้อีก”

 

เสียงลมหายใจหนักหน่วงในกระท่อมไม้ไผ่ยังไม่จาง ความเงียบสงัดของป่ารอบสำนักกลับยิ่งขับเน้นเสียงลมหายใจและเสียงหัวใจของทั้งคู่ให้ดังก้องไปทั่ว

เสือไพรยังไม่ผละออกไปไหน เขานั่งอยู่ข้างร่างของเหมือนฟ้า มือหนึ่งลูบต้นคอ อีกมือวางแผ่วเบาตรงหน้าท้องที่กำลังขยับขึ้นลงจากแรงหอบ

“บอกกู…ว่ามึงต้องการอะไร” น้ำเสียงของเสือไพรหนักแน่น แฝงความทุ้มต่ำที่แทบกลืนกินสติ

เหมือนฟ้าสั่นเฮือก ทั้งจากความร้อนในอกและสัมผัสที่แผ่วซึมเข้าไปถึงกระดูก

“ผม…ไม่รู้ว่าคุณใส่อะไรไว้ในตัวผม” เขาครางเบาๆ ใต้เสียงหอบ “แต่ผมอยากให้คุณ…ไม่หยุด…”

เสือไพรโน้มตัวลงมาอีกครั้ง สัมผัสลมหายใจของกันและกันชิดจนแทบรวมเป็นหนึ่งเดียว

ปลายนิ้วไล้ต่ำลงมาจนสะโพกเหมือนฟ้ากระตุกเล็กน้อย สะท้านกับแรงกระตุ้นที่ไม่ใช่แค่เนื้อสัมผัส แต่เหมือนแรงดูดของคาถาที่ล่ามหัวใจไว้แน่น

“อาคมกูฝังลึกกว่าที่มึงคิด…” เสือไพรพึมพำเสียงพร่า

“ยิ่งมึงดิ้น…มันจะยิ่งแทรกไปทั่วตัวมึง...จนมึงหายใจออกมาเป็นชื่อกู”

เขาใช้ลิ้นแตะลงบนซอกคอ ไล้ช้าๆ แล้วขบเบาๆ เหมือนลงตรา จากนั้นไล่ริมฝีปากเรื่อยลงไปที่ไหปลาร้า
ปลายนิ้วข้างหนึ่งเกี่ยวผ้าห่มหลวมๆ ที่คลุมร่างอีกฝ่ายออก เปิดเผยผิวเนื้อที่สะท้อนแสงจันทร์ได้อย่างเย้ายวน

" อื้อออ.. อ๊าา.. "

เหมือนฟ้าหลุดเสียงครางต่ำๆ ไม่ได้ตั้งใจ นิ้วมือจิกลงบนพื้นเสื่อข้างลำตัว

ร่างกายเหมือนกำลังจะลอยอยู่กลางเวทมนตร์ และคนตรงหน้าคือหมอผีผู้ร่ายเสน่ห์ด้วยปลายลิ้น ปลายนิ้ว และดวงตาคมกริบที่ไม่มีทางหลบได้เลย

“คุณ…อาคมคุณมันร้ายเกินไป”

“แต่ผม…ก็ยอมแล้ว”

เสือไพรหยุดจูบ มองหน้าอีกฝ่ายนิ่ง

“กูไม่ใช่แค่ทำเสน่ห์ให้มึงรักกู…” เขาโน้มหน้าลงกระซิบ

“แต่กูกำลังรักมึง…ด้วยทุกการกระทำที่มึงรู้สึกอยู่ตอนนี้…”

แล้วเขาก็แนบริมฝีปากลงบนริมฝีปากอีกฝ่ายอีกครั้ง
จูบแน่น จูบหนัก…จูบแบบไม่มีทางหนี และไม่ใช่แค่ร่ายคาถา แต่เป็นการลงคำสาบานจากหัวใจของพ่อครูเสือไพรจริงๆ

ค่ำคืนนี้ยังไม่จบลงง่ายๆ

และเสียงของเหมือนฟ้า…ก็จะยังหลุดออกมาอีกครั้ง
…และอีกครั้ง

ในอ้อมแขนของชายที่เขาคิดว่าไม่มีทางหลงได้
แต่กลับกลายเป็น…หายใจเข้าออกก็มีแต่ “เขา” คนเดียว


 

แสงจันทร์ลอดผ่านช่องไม้ไผ่ของหลังคากระท่อม กระทบเรือนร่างที่แนบชิดจนไม่มีช่องว่าง เสียงลมหายใจถี่สลับหนักเบา แทรกอยู่ในความเงียบของป่าลึก

มือของเสือไพรที่เคยแนบอกเหมือนฟ้า บัดนี้เลื่อนไล้ไปตามแนวเอว…รั้งให้ร่างใต้ร่างแนบแน่นจนอีกฝ่ายสะดุ้งวาบ

“อึก…เสือไพร…”

แค่เรียกชื่อ เสือไพรก็สบตาเขาด้วยแววตาดิบลึก—คมกริบแต่เต็มไปด้วยแรงปรารถนา

“เรียกชื่อกูอีก…ด้วยเสียงแบบนั้น”

เหมือนฟ้ากัดริมฝีปากแน่น แต่ก็ไม่อาจทนต่อแรงดึงดูดนั้นได้ เสียงที่เปล่งออกมาเบาหวิว

“…คุณเสือไพร”

เสือไพรกดริมฝีปากลงบนซอกคอที่แดงจัดจากรอยสัมผัสเมื่อครู่ ขบเม้มย้ำลงราวกับประกาศความเป็นเจ้าของ

 

เขาไม่ได้รีบร้อน

 

 

 

แตะ

 

 

 

เล้า

 

 

 

สัมผัส

 

 

 

แล้วหยุด

 

 

ให้เหมือนฟ้าสั่นระริกกับความค้างคา ก่อนจะกระตุกยิ้มพร่าเมื่อได้ยินเสียงอีกฝ่ายครางเผลออย่างห้ามไม่อยู่

“กูบอกแล้ว…ว่าคาถากูฝังแน่น”

เขาเลียเบาๆ ที่ข้างกราม “…มึงกำลังร้อนเพราะกู ไม่ใช่เพราะไฟในเตา”

เขาแทรกมือใต้ร่าง ลูบแผ่นหลังเหมือนฟ้าช้าๆ แล้วกระซิบที่ใบหู

“มึงยังมีแรงพูดอยู่ใช่ไหม?”

เหมือนฟ้าเงยหน้าขึ้น ดวงตาฉ่ำวาวเหมือนละลายไปกับสัมผัสนั้น

“…ผมจะให้คุณทำอะไรก็ได้ แค่…อย่าหยุด”

เสือไพรยกยิ้ม ยิ่งได้ยินคำนั้น เขาก็เปลี่ยนจากสัมผัสอ้อยอิ่ง…เป็นการควบคุม

ริมฝีปากเขาเคลื่อนต่ำลง

ไล่จูบ ไล้ลิ้น…และกดลงทุกจุดที่ร้อนที่สุดในร่างกายอีกฝ่าย

เสียงหอบสั่นสะท้านของเหมือนฟ้าหนักขึ้น เขาขยุ้มผ้าใต้ตัวแน่นจนข้อนิ้วขาว

“อึก…คะ…คุณ…”

“เรียกชื่อกูดังๆ” เสือไพรเอ่ยพร้อมแรงสัมผัส “ให้ก้องป่านี่ไปเลย”

“...เสือไพร!”

ปลายนิ้วเขาวนเป็นวง เสียงครางแตกกระจาย ดวงตาที่เคยท้าทายตอนแรกบัดนี้ฉ่ำจนเกือบปิดไม่ลง

เนื้อตัวที่เคยแข็งตึงของนักธุรกิจเมืองกรุงกลับยอมจำนนให้กับคนป่าที่ทั้งร่ายคาถาและอ่านหัวใจเขาออกหมดทุกอย่าง

“กูบอกแล้วใช่ไหม...ว่ามึงจะหิวหากู จนหายใจออกมาเป็นแต่ชื่อกู”

เสือไพรยกมือเช็ดเหงื่อจากหน้าผากของเหมือนฟ้า แล้วประทับจูบลงไปอีกครั้ง—แนบแน่น ยาวนาน จนหัวใจแทบจะหลอมรวมกัน

 

และราตรีนั้น…ยังคงดำเนินต่อไป

ด้วยอาคม และอารมณ์

 

ที่ร้อนแรงเกินกว่าไฟใดจะกลบได้…

 

จ๊วบ!! จ๊วบ!!

" อื้อ.... " เสียงจูบปากแลกลิ้นดังขึ้นทั่วบริเวณกระท่อมไม้ไผ่ พร้อมกับร่างกายเปลือยเปล่าของเขาทั้งคู่ที่โอบกอดกันอยู่

ด้วยเสน่ห์ที่ถูกฝังไว้ ไม่อาจห้ามใจให้เหมือนฟ้าหยุดการกระทำได้ หรือแม้แต่พ่อครูเสือไพรเองก็เช่นกัน

เขาไม่สามารถที่จะห้ามร่างกายได้เลย มีแต่จะบดขยี้ปากบางให้ร้อนแรงขึ้นเรื่อยๆ พร้อมกับร่างกายที่ไร้เสื้อผ้าของเขาทั้งคู่ที่เสียดสีกันจนร้อนระอุในตอนนี้

จนทำให้แก่นกายของเขาทั้งคู่ขยายตัวออกจนสุดลำ ดันเสียดสีกันอย่างทรมาน

" ชอบไหมเหมือนฟ้า สัมผัสที่กูมอบมันให้มึง " น้ำเสียงแหบพร่าของพ่อครูเสือไพรเอ่ยถามออกมา

" อื้อออ....อ๊าาาาาส... ชะ...ชอบ...ผมชอบมัน...อื้อออ " เหมือนฟ้าตอบด้วยน้ำเสียงสั่นไหว

ร่างกายของเขามันสั่นสะท้านไปหมด ทุกสัมผัสที่ปลายลิ้นของพ่อครูเสือไพรแตะมันลงบริเวณร่างกายเขาไม่ว่าจะเป็น..

ใบหน้า..

ลำคอ..

บริเวณหัวไหล่ ไล้ลงมาเรื่อยๆ จนหยุดอยู่ที่กลางอก...

 

" ตรงนี้มันก็เป็นของกู... " เขาพรมจูบลงบนที่กลางอก ก่อนจะหันไปละเลงลิ้นเลียที่ยอดอกข้างๆ อย่างช้าๆ

" อ๊ะ..อื้อออ ...พ่อเสือ... " ทันทีที่ปลายลิ้นสัมผัสลงที่บริเวณหัวนม เสียงครางอันแสนหวานก็ถูกเปล่งออกมาทันที

มันทำให้พ่อครูเสือไพรแทบจะบ้าคลั่ง เสียงที่อ่อนหวานครางออกมาทุกครั้งที่ปลายลิ้นตวัดเสียยอดอก มันเป็นเสียงที่อ่อนหวาน นุ่มนวล จนอย่างจะขย้ำร่างบางตรงหน้าเขาให้แตกสลาย

" อื้อ....อ๊า...ซี๊ดดด...พ่อเสือ...อื้ออ " เหมือนฟ้ายังคงครางออกมาด้วยความเสียวและความทรมาน ร่างกายของเขาไม่เคยได้รับสัมผัสนี้มาก่อน

" ครางหาแต่กูเชียวนะ เสียวมากเลยหรอ? " พ่อครูเสือไพรเงยหน้าถามร่างบางด้วยรอยยิ้มร้าย

" ชะ..ใช่...ผมเสียว " น้ำเสียงสั่นเอ่ยตอบกลับมา พร้อมกับกายบางที่แอ่นหน้าอกขึ้นรับแรงสัมผัสจากปลายลิ้นของพ่อครูเสือไพร

" พูดจาหวานๆ ใส่กูหน่อยสิ ใช้คำน่ารักกับกู แล้วคืนนี้ กูจะทำให้มึงมีความสุข " ด้วยความออดอ้อนของเหมือนฟ้า วาจาที่เอ่ยสั่งง่าย อดไม่ได้ที่พ่อครูเสือไพรคิดแกล้งเหมือนฟ้า

ใบหน้าหวานที่ตอนนี้เต็มไปด้วยหยาดเหงื่อที่ชุ่มเต็มใบหน้า ดวงตาที่ล่องลอยอย่างคนเสียสติ

" พ่อเสือจะให้ผมพูดแบบไหนล่ะ..อื้อออ.. " น้ำเสียงร่างยางขาดหายไปเป็นช่วงๆ ที่พ่อครูเสือไพรลงลิ้นบนร่างกายเขา

" มึงลองคิดสิ ว่าใช้คำแบบไหนจะทำให้กูหลงมึงมากกว่านี้ " แม้ปากจะพูดออกไป แต่มือหนาก็ยังคงลูบไล้สัมผัสกายบางไม่หยุด

" อ๊าส...ผะ..ผม...อื้อ ..พ่อครูจ๊ะ....ช่วยหนูหน่อย... " สุดท้ายแล้ว เหมือนฟ้าก็ไม่อาจจะต้านคำสั่งได้ เขายอมพูดออกมาอย่างว่าง่ายเหมือนวาจาสั่ง

ประโยคจ๊ะจ๋าที่เหมือนฟ้าเอ่ยออกมา บวกกับใบหน้าและร่างกายของเหมือนฟ้าในตอนนี้ เหมือนลูกแมวน้อยขี้ดื้อ ที่อ้อนขออาหารจากผู้เจ้าของ

" หึ.... มึงหมดสภาพแล้วรู้ไหม? ไหนล่ะเด็กหนุ่มเมืองกรุงที่ท้าทายกู " พ่อครูเสือไพรมองเหมือนฟ้าด้วยรอยยิ้มร้าย

เมื่อนึกถึงเหมือนฟ้าในก่อนหน้านี้ที่ปากดีใส่เขา แถมยังไม่เชื่อเรื่องวิชาอารม และการฝังเสน่ห์

" ในตอนนี้ เหลือเพียงแมวน้อย ที่นอนให้กูขยี้ร่างกาย "

" หนูยอมแล้วจ๊ะพ่อเสือ ช่วยหนูหน่อย ร่างกายร้อนแผ่วเหมือนจะระเบิดแล้ว ปลดปล่อยหนูที " เหมือนฟ้าเอ่ยออกมาด้วยความทรมาน เพราะร่างกายของเขามันรู้สึกเป็นแบบนั้นจริงๆ

ความร้อนระอุกำลังปะทุสู่กายาของเขา เป็นเหมือนมนต์สะกดที่ไม่อาจจะห้ามได้ ร่างกายอ่อนแรงไร้แรงต้าน มีแต่ความอ่อนระทวยที่ร่างกายได้รับในตอนนี้

" ฮ่าๆ กูช่วยมึงแน่ แต่กลับมาพูดเหมือนเดิมเถอะ เพราะไม่ว่ามึงจะพูดจาแบบไหน ในตอนนี้ มึงก็อ้อนขอให้กูตอกมึงอยู่ดี " วาจาที่ถูกพ่นออกมาจากพ่อครูเสือไพร หากแม้ฟังแล้วดูหยาบคาย แต่มันกลับทำให้เหมือนฟ้าใจเต้นแรงขึ้นมาทันที

ร่างกายที่ร้อนระอุ กลับร้อนแผ่วขึ้นมากกว่าเดิมอย่างไม่สามารถอธิบายได้ เขาอยากปลดปล่อยไฟร้อนในกายออกไปให้หมดในตอนนี้

" อื้ออ....อ๊าาาส... "

" เดี๋ยวจะสอนให้มึงได้รู้จักการนั่งทับเทียน "

" มันคืออะไรหรอครับ "

" เดี๋ยวมึงก็รู้ความหมายเองแหละ ตอนนี้ปล่อยเปลวเทียนในตัวกูก่อน มันแน่นจะตายห่าแล้ว "

พ่อครุเสือไพรพูดจบก็ลุกขึ้นยืน สองมือหนาจับแก่นกายตัวเองรูดขึ้น-ลงอย่าช้าๆ อยู่ต่อหน้าของเหมือนฟ้าอย่างไม่รู้สึกอาย

แต่กลับกัน ใบหน้าของเหมือนฟ้ากลับขึ้นสีแดงระรื่นขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้

" ขยับมาหากู แล้วครอบงำมันซะ " พ่อครูเสือไพรเอ่ยสั่งเหมือนฟ้าให้ลุกขึ้นมาจัดการแก่นกายของเขาด้วยน้ำเสียงที่คมเข้ม

" ลุกขึ้นมานั่งคุกเข่าตรงหน้ากู แล้วดูดกลืนกินสิ่งนี้ตรงหน้ามึง "

เหมือนฟ้าทำตามคำสั่งอย่างว่าง่าย แม้เขาไม่เคยทำแบบนี้มาก่อน แต่ ณ เวลานี้ ด้วยเสน่ห์ที่ถูกฝังไว้ในตัว บวกกับความต้องการที่มากจนเกินไป ทำให้เขาไม่อาจจะปฎิเสธได้เลย

มือเรียวบางยื่นไปสัมผัสแก่นกายขนาดใหญ่ตรงหน้าทันที ก่อนจะรูดขึ้น - ลง อย่างช้าๆ

" ลองชิมดูสิ เผื่อมึงจะชอบมัน " ทุกคำพูดของพ่อครูเสือไพร เหมือนคำสั่งที่ศักดิ์สิทธิ์ เพราะเหมือนฟ้าทำตามอย่างว่าง่าย หูคล้อยตามน้ำเสียงที่โดยสั่งการตลอด

ใบหน้าหวานค่อยๆ ยื่นหน้าไปใกล้ๆ กับแก่นกาย ก่อนจะใช้ปลายลิ้นแตะสัมผัสแก่นกายตรงหน้าอย่างช้าๆ

" อ๊าาา....ซี๊ดดด... " ทันทีที่ปลายลิ้นบางสัมผัสลงที่ปลายหัวแก่นกาย พ่อครูเสือไพรก็ครางออกมาอย่างห้ามไม่ได้ ความเสียวซ่านแล่นผ่านสู่ร่างกายอย่างรวดรวด

" เด็กดี มึงทำดีมากเหมือนฟ้า กูชอบมัน " คำเอ่ยชมทำให้เหมือนฟ้ายิ้มออกมาอย่างพอใจ ก่อนจะเริ่มครอบงำแก่นกายเร็วขึ้นกว่าเดิม

" นั่นแหละเหมือนฟ้า...แบบนี้แหละ...อ๊าาา...มันดีมาก "

ด้วยบรรยากาศและอารมณ์ที่ถูกปลุก ทำให้พ่อครูเสือไพร ได้แต่หลับตาพริ้มเพื่อรับสัมผัสริมฝีปากบางอุ่นๆ ที่กำลังครอบงำแก่นกายของเขาอยู่ด้วยความเสียวบวกกับความทรมาน...
 

 

' อมเข้าไปลึกๆ '

' อมเข้าไปให้สุด '

 

' เร็วขึ้นอีก '

 

อ่อกๆ! อ่อกๆ!

ประโยคเหล่านี้ยังคงสะท้อนอยู่ในประสาทหูของเหมือนฟ้าไม่อาจลบเลื่อนไปได้เลย

เขายังคงทำหน้าที่ตัวเองเป็นอย่างดี หากแม้จะรู้สึกเจ็บปวดที่ลำคอ ทุกครั้งที่แก่นกายของพ่อครูเสือไพรกระแทกกับลำคอของตัวเองก็ตาม

แต่ด้วยความอยากให้พ่อครูเสือไพรภาคภูมิใจในตัวเขา เขาจึงยอมอดทน และทำหน้าที่ตัวเองไปเหมือนเดิม

" อ๊ะๆ ..อ๊าาาาส..ซี๊ดด...เหมือนฟ้า กูจะแตกแล้ว " เสียงครางดังออกมาจากปากของพ่อครูเสือไพรอย่างคนแทบขาดใจ

ร่างกายของเขาเหมือนถูกเปลวไฟเผาไหม้ ดวงตาปรือก้มมองสัมผัสที่เหมือนฟ้ากำลังโม๊คแก่นกายเขาอยู่

" อ๊าาสส.... จะแตกแล้ว เร็วอีก " เขาเอ่ยสั่งพร้อมกับขยับเอวสวนขึ้นมาด้วยเช่นกัน

" ซี๊ดดด..เสียวควยฉิบหาย...อ๊าาาสส.. " ประโยคหยาบคายถูกสบภออกมา พร้อมกับมือหนาที่ยื่นไปจับหัวของเหมือนฟ้าไว้

" จะแตกแล้ว...อ๊าาา "

" กูจะแตก...แตกแล้ว....เหมือนฟ้า! " พ่อครูเสือไพรกัดฟันกรอดจนขึ้นสันกราม

มือหนาจับหัว ขย้ำลงบนกลุ่มผมเหมือนฟ้าเบาๆ ก่อนจะกดแนบไว้กับหน้าท้องของตัวเอง พร้อมกับกระแทกสวนอย่างแรงถี่ด้วยความเสียว

" ตะ..แตกแล้ว!...อ๊าาสส...ซี๊ดดดด.... " สิ้นประโยคนี้ น้ำกามจำนวนมากก็พุ่งออกจากแก่นกายของเขา จนเต็มช่องปากของเหมือนฟ้า

" เสียวแทบขาดใจ " เขาพูดทิ้งท้ายไว้แค่นั้น ก่อนจะดันหน้าเหมือนฟ้าออก

 

แคร่กๆ!!

เสียงสำลักน้ำกามดังขึ้นอย่างทรมาน แต่เหมือนจะเป็นความพอใจของพ่อครูเสือไพรเป็นอย่างมาก

" มึงทำดีมาก กูชอบมัน " เขานั่งลงยองๆ ตรงหน้าเหมือนฟ้า มือหนายื่นสัมผัสใบหน้าหวานตรงหน้าอย่างอ่อนโยน

เขาจับใบหน้าของเหมือนฟ้าให้หันมามองเขา ก่อนจะค่อยใช้นิ้วของตัวเองลูบไล้บริเวณริมฝีปากบาง

" พร้อมนั่งเทียนกูหรือยัง " ประโยคปริศนาถูกเอ่ยขึ้นมาอีกครั้งหนึ่ง

" แม้ผมไม่รู้ว่าความหมายของการนั่งเทียนคืออะไร แต่ถ้าความต้องการของคุณ ผมยอมทุกอย่าง "

" หึ. สุดท้ายก็หลงเสน่ห์กูจนหัวปักหัวปำ กูบอกแล้วไง อย่ามาท้าวิชากับกู "

" ผมยอมแล้วครับ ยอมแล้วจริงๆ "

" ไม่ว่ามึงจะยอมหรือไม่ สุดท้ายมึงก็เป็นของกูอยู่ดี " สิ้นเสียงพ่อครูเสือไพร ร่างบางของเหมือนฟ้าก็ถูกดันให้นอนราบกับพื้นอีกครั้ง

ทันทีที่แผ่นหลังของเหมือนฟ้าสัมผัสลงกับพื้นเรือนไม้ไผ่ ความเย็นยะเยือกก็แล่นผ่านร่างกายของเขาทันที

แววตาพ่อครูเสือไพร ที่จ้องมองร่างบางที่อยู่ใต้ร่างเขาตอนนี้ เหมือนเสือร้ายที่พร้อมกัดกินเหยื่อตลอดเวลา

เขาไล้สายตาสำรวจร่างบาอีกครั้ง ก่อนจะก้มลงจูบริมฝีปากบางอย่างอ่อนโยน

" อื้อออ... " เสียงครางต่ำหลุดออกมาจากปากของเหมือนฟ้า พร้อมกับร่างกายของเขาเริ่มสั่นสะท้านขึ้นมาอีกครั้ง

ปลายลิ้นสากละเลงลงจากซอกคอลงไปเรื่อยๆ พร้อมกับประโยคคำพูดของพ่อครูเสือไพรดังขึ้นเป็นระยะๆ

" ตรงนี้ของกู " เขาพรมจูบลงนหน้าอก ก่อนจะงับหัวนมเล่นไปด้วย

" อ๊ะ...อ๊าาาสส.. "

" ตรงนี้ก็ของกู " เขาพรมจูบไล้ลงมาต่ำเรื่อยๆ ก่อนจะหยุดอย่างตรงหน้าท้องแบนราบของเหมือนฟ้า

" และตรงนี้ก็ของกูเช่นเดียวกัน ทุกส่วนในร่างกายมึงก็ของกู " สิ้นเสียงของพ่อครูเสือไพร ร่างกายของเหมือนฟ้าก็เหมือนถูกเผาไหม เมื่อมือหนาสัมผัสลงที่แก่นกายของเขา

" อื้อออ....อ๊าาสส ..เสียว... "

" ครางออกมาดังๆ เหมือนฟ้า กูอยากได้ยินเสียงมึง " 
" อ๊าาาา.....พ่อเสือ...ผม...อ๊าาสส "

ร่างของเหมือนฟ้าถูกพ่อครูเสือไพรยกสะโพกดันขึ้นมาเล็กน้อยให้อยู่ในระดับอกของเขา

ก่อนที่เขาจะขยับตัวเขาไปแนบชิดกับสะโพกนั้น แล้วดันมันไปข้างหน้าเล็ก ทำให้ในตอนนี้ สะโพกกลมงอนของเหมือนฟ้ากำลังชี้โด่อยู่ตรงหน้าพ่อครูเสือไพร

" ร่างกายมึงสวยงามเหลือเกิน " แม้ปากจะเอายชม แต่มือหนาอดไม่ได้ที่ยื่นไปบีบสะโพกกลมงอนนั้นด้วยความคลั่งไคล้ ก่อนจะค่อยๆ แวกมันออกจากกัน

" มึงสวยจังเลยเหมือนฟ้า แบบนี้จะไม่ให้กูหลงมึงได้ไง "

" พ่อเสือครับ.... ผมเสียว "

" เดี๋ยวมึงได้เสียวกว่านี้ " พูดจบปลายลิ้นของพ่อครูเสือไพรก็ตวัดลงรอบๆ รูจีบทันที

" อ๊ะ...อ๊าาาส... พ่อเสือ... อย่าทำแบบนี้...อื้อออ..อ๊าาาสส "

เหมือนเสียงของเหมือนฟ้าเป็นเพียงอากาศ เพราะพ่อครูเสือไพรไม่ได้สนใจอะไรทั้งนั้น เขาละเลงลิ้นลงปากรูจีบอย่างรัวๆ พร้อมกับค่อยๆ ยัดนิ้วมือเข้าไปภายในรูจีบอย่างช้าๆ ด้วยเช่นกัน

" อ๊ะ...พ่อเสือ...จะ..เจ็บ...อ๊าาาสส "

" ครางออกมาเลย อย่าอั้นไว้! "

" อื้มม.....อ๊าาาสส.. "

 

แพล๊บ! แพล๊บ!

ลิ้นสากละเลงลิ้นอย่างรัวๆ ลงบนรูจีบอย่างหนัก พร้อมกับนิ้วกลางที่ยัดเข้า-ออก อย่างรัวๆ ความเสียวและความเจ็บปวดแล่นเข้าสู่ร่างกาย

เหมือนฟ้าพยายามที่จะขยับตัวหนีแต่ไม่เป็นผล แขนแกร่งล็อคเอวบางไว้แน่น

" อย่าขยับหนี " เสียงเข้มเอ่ยออกมาพร้อมกับอ้อมแขนแกร่งที่รัดแน่นกว่าเดิม

" อื้อ...พ่อเสือ...อ๊าาาา " เสียงครางของเหมือนฟ้าดังขึ้นมาอีกครั้ง เมื่อพ่อครูเสือไพรเริ่มยัดนิ้วเพิ่มเป็นสอง

" เจ็บ...อ๊ะ...."

" เจอของกูมึงเจ็บกว่านี้อีก ขนาดปากมึงเกือบฉีก แล้วรูแค่นี้มันจะเข้าได้ไหม "

พ่อครูเสือไพรพูดจบก็ค่อยๆ ดันร่างเหมือนฟ้านอนราบกับพื้นอย่างเดิม ก่อนจะพาตัวเองไปแทรกกลางระหว่างขาของเหมือนฟ้า

" พร้อมจะเป็นของกูหรือยัง "

" ผมพร้อมแล้วครับ จะเป็นแค่ของพ่อเสือคนเดียว "

" น่ารัก " พ่อครูเสือไพรเอ่ยปากชมก่อนจะยิ้มออกมาอย่างพอใจ

มือหนาค่อยๆ ยื่นไปจับแก่นกายของตัวเองขึ้นมาจ่อตรงรูสะโพก ก่อนค่อยๆ ถูมันหน้ารูจีบอย่างช้าๆ

" อ๊าาา...เสียวจัง "

" เดี๋ยวมึงจะได้เสียวกว่านี้ รอก่อน มันกำลังเข้าไปในตัวมึง " พูดจบพ่อครูเสือไพรก็ค่อยๆ ยัดแก่นกายเข้าไปอย่างช้าๆ

ทันทีที่ปลายหัวสัมผัสที่รูจีบ ความเสียวซ่านก็แล่นผ่านเข้ามา ทั้งรู้สึกเสียว และเจ็บในเวลาเดียวกัน

" อ๊ะ... อื้อมม .."

" อดทนหน่อย อีกนิดเดียว...อ๊าาาาา... "

" อึก...เจ็บ.... " หยาดน้ำตาของเหมือนฟ้าไหลออกมาเล็กน้อย เขาทั้งรู้สึกเจ็บและรู้สึกดีใจ

" กูเข้ามาในตัวมึงได้แล้ว คราวนี้มึงเป็นของกูสมบูรณ์แบบแล้วนะ "

พูดจบพ่อครูเสือไพรก็ค่อยๆ ขยับเอวอย่างช้าๆ ตามจังหวะดนตรี

" อ๊ะ...อื้มม... " เสียงครางของเหมือนฟ้าเริ่มดังขึ้นมาอีกครั้ง ท่ามกลางความเงียบในค่ำคืนนี้

" ชอบไหม..."

" ชอบครับ...มันดีมาก...อื้มม.. "

" กูไม่เคยทำแบบนี้กับใคร มึงคือคนแรกที่กูยอมเสียเหงื่อ เสียแรงกระแทกมึงแบบนี้ "

เมื่อได้ยินแบบนั้น ทำให้หัวใจของเพียงฟ้าเต้นแรงกลับขึ้นมาอีกครั้ง ทุกสัมผัสแรกกระแทก มันดี และเสียวเป็นอย่างมาก อย่างที่เขาไม่เคยได้สัมผัสมาก่อน

ค่ำคืนที่เงียบสงัด แต่ภายในกระท่อมกลางป่าลึก กลับมีแต่เสียงครางของเขาทั้งคู่ที่ดังลั่นบริเวณนั้น

ความเร้าร้อนในกายากำลังครอบงำเขาทั้งคู่ให้อยู่ภายใต้กายยาแห่งราคะ

" อ๊ะ...อ๊าาาส...จุก .อ๊าาาส "

" เสียวมากเลย...อ๊าาา....เสียวควยมาก " พ่อครูเสือไพรเอ่ยออกมาพร้อมกับยื่นมือไปกุมแก่นกายของเหมือนฟ้าไปด้วย

เขารูด- ขึ้นลง พร้อมกับกระแทกไปด้วย เสียงเนื้อกระทบเนื้อจากแรงกระแทก ดังลั่นกระท่อมไม้ไผ่

ในค่ำคืนนี้ เขาไม่ได้สนใจภายนอกเลยว่าใครจะได้ยินอะไรหรือไม่ เขารู้เพียงว่าในตอนนี้ ร่างกายของเขาทั้งคู่กำลังผูกกันเป็นหนึ่งเดียว

" กูจะปล่อยมันทุกหยดในร่างกายมึง และมึงจงจำไว้นะเหมือนฟ้า ร่างกายมึงเป็นของกูแต่เพียงผู้เดียว "

 

เปลวไฟในตะเกียงแกว่งไหวตามแรงลมที่ลอดเข้ามาตามฝาไม้ไผ่เก่าๆ

แต่ภายในกระท่อม... ไฟอีกดวงกลับร้อนแรงยิ่งกว่านั้น มันซ่อนอยู่ในอกของคนทั้งสอง ที่ไม่มีใครคิดจะดับมันลง

มือหยาบใหญ่ของพ่อครูไล้ต่ำลงไปเรื่อยๆ ช้า... แต่ไม่อ่อน

ราวกับจงใจให้ทุกสัมผัสจารึกลงบนผิวกายของเหมือนฟ้า

“มึงรู้มั้ย ว่ากูหวงแค่ไหน... หวงจนอยากฝังเสน่ห์ของกูไว้ในตัวมึงไม่ให้มันจาง”

เสียงกระซิบข้างหูช่างร้อนแรงเสียยิ่งกว่าไฟในเตา

“จะได้ไม่มีใครกล้าดึงมึงออกจากอกกู”

คำพูดนั้นเปล่งออกมาชัด ราวกับคำสาบานในคืนวิปลาสแห่งมนต์เสน่ห์

เหมือนฟ้าหลับตาแน่น ปล่อยให้ตัวเองหล่นลึกลงในภวังค์ที่เสือไพรสร้างขึ้น

ทั้งกลิ่นกาย กลิ่นกำยาน ทั้งเสียงทุ้มต่ำกระซิบชิดผิว มันกำลังหลอมรวมทุกอย่างเข้าด้วยกัน—เขาไม่มีทางหนี ไม่มีแม้แต่ใจจะหนี

“พ่อครู...”

เสียงเขาแหบพร่าจนแทบไม่เหมือนตัวเองอีกต่อไป

“ก็บอกแล้วไง ว่าอย่าเรียกกูแบบนั้นเวลาที่อยู่ใต้กู”

เสือไพรว่า พร้อมกับกดเสียงต่ำลงกว่าเดิมจนแทบกลายเป็นเสียงคำรามในลำคอ

มือของเขารั้งเอวคนตรงหน้าแนบชิด ให้แผ่นอกเปลือยเปล่าชนกันจนรู้สึกถึงแรงเต้นของหัวใจ

เหมือนฟ้าแทบไม่ต้องหายใจเอง เพราะพ่อครูเหมือนจะกำหนดทุกอย่างแทนไปหมดแล้ว

“คืนนี้กูจะฝังชื่อกูไว้ในมึง ให้เนื้อของมึงมันจำกูไปทั้งชีวิต”

ไอสุมในห้องเริ่มหนาแน่นขึ้น กลิ่นเสน่ห์ที่อบอวลในอากาศยังไม่หายไป

หรือไม่ก็... กลิ่นนั้นมันหลอมเข้าไปในลมหายใจของเหมือนฟ้าแล้วโดยสมบูรณ์

เขาไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไร
รู้แค่ว่าเสียงฝนยังตก เสียงหัวใจก็ยังดัง

" กูจะทำให้มึงจำบทรักของเราในค่ำคืนนี้ตลอดไป "

" ก็ไม่เคยคิดจะลืมอยู่แล้ว ผมชอบทุกสัมผัสของคุณ "
" ดีมาก ต่อไปถึงตามึงแล้ว "

" อะไรหรอครับ "

" นั่งทับเทียนกูไง " พูดจบพ่อครูเสือไพร ก็นอนราบไปกับพื้นแทน ก่อนที่เขาจะเอ่ยสั่งให้เหมือนฟ้ามานั่งคร่อมบนตัวเขา

" มึงเป็นฝ่ายทำบ้าง ขึ้นมานั่งคร่อมบนตัวกู "

" เอ๊ะ? "

" นี่แหละเทียนที่กูหมายถึง มันคือเทียนเล่มนี้เอง " 
เหมือนฟ้าถึงกับชะงักนิ่งไปทันทีเมื่อได้ยินประโยคนั้น

" เร็วสิ ขึ้นมาคร่อมมัน ทำหน้าที่มึง "

" มันจะดีหรอครับ "

" ทำไมจะไม่ดี "

" คุณมีวิชาอาคม ให้ผมขึ้นคร่อมแบบนี้ มันจะไม่เสื่อมวิชาหรอครับ "

" ฮ่าๆ อย่าได้กลัวเลย "

" แต่ว่า... "

" กูเสือไพร คงไม่เสื่อมวิชาอาคมเพราะเมียขย่มให้หรอกนะ "

" จำไว้นะเหมือนฟ้า พ่อครูเสือไพรคนนี้ จะไม่ยอมให้ใครหน้าไหนมาขึ้นครูบนตัวกูแบบนี้เด็ดขาด นอกจากมึงคนเดียว "

" ขึ้นครู? "

" ก็คือมึงต้องขึ้นขย่มกูไงล่ะ ไม่แตกไม่หยุดนะ "

" ........ "

และเสียงคำของพ่อครูที่ก้มลงกระซิบชิดริมใบหูยิ่งทำให้ร่างสั่นสะท้าน

“จำไว้เหมือนฟ้า... มึงเป็นของกู ไม่ว่าคืนนี้หรือคืนไหน กูก็จะทำให้มึงลืมกูไม่หลง” 

********** ท่านั่งเทียน ********

******************************************

K.jankhana : NC เรื่องนี้ไม่ค่อยหนักหน่วงเท่าไร เพราะแน่นความละมุน เร้าร้อนแทน ถ้าเขียนออกมาไม่ดีต้องขอโทษด้วยนะคะ

- เข้ามาอ่านแล้ว สามารถไปคอมเม้นท์ พูดคุยกันได้นะคะ

ฝากกดไลค์ comment รีวิว เพื่อเป็นกำลังใจ ให้ด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ 🙏

*** ยังไม่แก้คำผิดนะคะ